Dotknąć Pańskiego Grobu

Odrobina historii... Co najmniej do 66 r. jerozolimska gmina chrześcijańska organizowała wspólne modlitwy przy grobie, naśladując w ten sposób żydowski zwyczaj modlenia się przy grobach świętych. W roku 70 zburzono Jerozolimę a wraz z nią zasypano Grób Jezusa. W 135 roku cesarz Hadrian wyrównał teren, by wznieść świątynię Afrodyty, ale tradycja chrześcijańska przetrwała. Cesarz Konstantyn i jego matka postanowili zbudować na tym miejscu kościół upamiętniający zmartwychwstanie Chrystusa. Jego poświęcenia dokonano w 335 roku. Niestety i tu burza historii mocno odcisnęła swe piętno. Zburzona przez Persów w roku 614 świątynia została odbudowana przez Bizantyńczyków na krótko przed arabskim podbojem, potem znów została zniszczona przez fatymidzkiego kalifa Al-Hakima w 1009 roku. Kolejną odbudowę rozpoczęto w 1012 roku i zakończono w latach 40. XI wieku. Obecny kształt w głównym zarysie pochodzi z czasów krzyżowców, którzy wkroczyli do Jerozolimy w 1099 roku. Następne pokolenia dobudowywały i remontowały to, co pozostawili krzyżowcy, a co niszczyły pożary i trzęsienia ziemi. Obecnie Bazylika liczy 125 kroków długości i 70 kroków szerokości. Zbudowana jest na planie krzyża łacińskiego. Zwieńczona pozłacanym krzyżem góruje nad Starym Miastem Jerozolimy. Mieści się w niej ostatnie pięć stacji Via Dolorosa. Opiekę nad budowlą sprawują obecnie duchowni katoliccy, ormiańscy i grecko-prawosławni. Stąd też w bazylice mieszają się style Wschodu i Zachodu. Greccy prawosławni i rzymscy katolicy podzielili się Golgotą. Pierwsi zarządzają miejscem, na którym stał krzyż, drudzy tym, w którym Chrystusa do niego przybito. Z kolei Grobem opiekują się prawosławni z udziałem Koptów, którzy władają zewnętrznym fragmentem ściany. Na dachu Bazyliki żyją mikroskopijne wspólnoty mnichów etiopskich i koptyjskich.

Bezsprzecznie do najważniejszych miejsc Bazyliki Bożego Grobu należy: Golgota – miejsce w skale gdzie wbito krzyż Jezusa, kamień namaszczenia i pusty grób.