Zwiastowanie narodzin Zbawiciela

Po odśpiewaniu kolędy diakon podchodzi do ambony i śpiewa poniższy tekst:

Dwudziestego piątego grudnia, w drugim dniu księżyca.

Niezliczone wieki upłynęły od stworzenia świata, kiedy na początku Bóg stworzył niebo i ziemię, i ulepił człowieka na swój obraz;
Także wiele wieków od dnia, gdy po potopie Najwyższy położył łuk na obłokach na znak przymierza i pokoju;
W dwudziestym pierwszym wieku po wyjściu ojca naszego w wierze, Abrahama, z Ur Chaldejskiego;
Dwanaście wieków po wyjściu Ludu Izraela z ziemi egipskiej pod przewodnictwem Mojżesza;
Około tysiąca lat od namaszczenia Dawida na króla;
W tygodniu sześćdziesiątym piątym zgodnie z proroctwem Daniela;
W dziewięćdziesiątym czwartym roku Olimpiady;
W roku czterdziestym drugim panowania Cezara Oktawiana Augusta;
Gdy cały świat mieszkał w pokoju;
Jezus Chrystus, przedwieczny Syn przedwiecznego Ojca, z Ducha Świętego poczęty, w dziewiątym miesiącu od poczęcia narodzony z Najświętszej Dziewicy w Betlejem judzkim stał się człowiekiem:

Oto Narodzenie Pana naszego Jezusa Chrystusa według ciała.

Po śpiewie Orędzia wnoszona jest figurka Dzieciątka Jezus, którą po ułożeniu w żłóbku (w Bazylice św. Piotra na specjalnym tronie umieszczonym z przodu ambony) celebrans okadza. W tym czasie schola wykonuje antyfonę na wejście i rozpoczyna się Pasterka. Całość watykańskiej celebracji znajduje się w załączniku PDF.

Poniżej Kalenda śpiewana w Łodzi. W praktyce wykorzystywanych jest kilka wersji. Tłumaczenie powyższe dokonane zostało na podstawie Kalendy śpiewanej w Bazylice Watykańskiej.