Nadzieja karmiąca się miłością

Adwentowa droga w kierunku Bożego Narodzenia wymaga od nas realizmu. Choć „w nadziei już jesteśmy zbawieni” (Rz 8,24), to jednak – aby się ona wypełniła – potrzebujemy każdego dnia zostawiać za sobą ślad miłości. „Idź przez swoje życie tak, aby ślady Twoich stóp przetrwały cię” – mawiał bp Jan Chrapek. Natomiast brat Roger, założyciel ekumenicznej wspólnoty z Taizé w przesłaniu na spotkanie młodych w Budapeszcie wskazał jako ważne hasło: Kochaj i powiedz to swoim życiem. Pisał m.in.: „Kiedy rozumiemy, że Bóg nas kocha i że kocha każdego człowieka, nawet najbardziej opuszczonego, serce otwiera się na innych, z większą uwagą dostrzegamy godność osoby ludzkiej i zastanawiamy się: jak przygotować drogi zaufania na ziemi? Chociaż czasem jesteśmy zupełnie bezradni, czyż nie zostaliśmy powołani, by swoim życiem przekazywać tajemnicę nadziei tym, wśród których żyjemy? Nasze zaufanie do Boga daje się rozpoznawać, kiedy wyrażamy je przez najprostszy dar z siebie samych: nade wszystko wiara, którą się żyje, staje się wiarygodna i zrozumiała dla innych. Boża obecność jest tchnieniem ogarniającym cały świat, jest strumieniem miłości, światłości i pokoju na ziemi” („Gość Niedzielny” 2/2002).

Skoro Kościół to wspólnota dzieci Bożych, to również nadzieja zbawienia obejmuje nie tylko mnie, ale również innych. Nasza więź z Bogiem jest możliwa przez jedynego Pośrednika – Jezusa. „Trwanie w komunii z Chrystusem włącza nas w Jego «bycie dla wszystkich», które odtąd staje się naszym sposobem bycia” (SS 28). Kościół jest zatem wspólnotą, w której „rozlana jest świętość Boga” (Dz. 180). Ta „wysoka miara życia chrześcijańskiego” domaga się nieustannego pogłębiania w sobie miłości do Boga i do drugiego człowieka. Zatem gotowość do dawania świadectwa nadziei, która w nas jest, wiąże się z wcielaniem miłości w konkret naszego życia przez eliminację egoizmu, pychy, chciwości, zazdrości czy nieumiarkowania, a podążanie za natchnieniami Bożego Ducha, by rozwijać roztropność, sprawiedliwość, umiarkowanie i męstwo.

„Bycie dla innych...” to nie jednorazowe wyświadczenie komuś przysługi, zdobycie punktów w rankingu popularności. To sposób życia, rozumiany jako ewangeliczny wymóg, który wskazuje na naśladowanie samego Jezusa. A Syn Boży utożsamia się z najbardziej potrzebującymi, co widać jasno w ewangelicznie wizji Sądu Ostatecznego, który jest „sądem z miłości”. Można Go zatem dostrzec w twarzach bliźnich, szczególnie ubogich i cierpiących. „Bowiem w każdym bracie, szczególnie w najmniejszym, słabym, bezbronnym i potrzebującym, obecny jest obraz Boga. Rzeczywiście, na końcu czasów, z odpadków tego kruchego człowieczeństwa, Pan ulepi swoje ostatnie dzieło sztuki. «Co pozostaje, co jest wartością w życiu, jakie bogactwa nie zanikną? Z pewnością dwa: Pan i bliźni. Te dwa bogactwa nie zanikną!»” (GeE 61).

Benedykt XVI przypomina, iż „miłość Boga objawia się w odpowiedzialności za drugiego” (SS 28). Zatem ważną decyzją do podjęcia jest otwarcie się na innych, gdyż odpowiedzialność stanowi wezwanie do tworzenia z innymi więzi, czyli przejścia ze stanu obojętności do miłości czy przyjaźnił. W tym zawiera się również stworzenie innym przestrzeni wolności, by mogli swobodnie realizować życiowe powołanie, odpowiadając każdego dnia na głos Bożego wezwania. Papież Benedykt XVI – odwołując się do św. Maksyma Wyznawcy, greckiego doktora Kościoła z VII w. – wskazuje na ważną kwestię: „«Kto miłuje Boga, nie może zachowywać pieniędzy dla siebie. Dzieli się nimi w sposób ,,Boży” [...] w taki sam sposób według miary sprawiedliwości»” (SS 28).

Jak nieść światu nadzieję? Jak ubogacać go nadzieją? „Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi – wskazuje Jezus – jeśli będziecie się wzajemnie miłowali” (J 13, 35). Bo „gdzie miłość wzajemna i dobroć, tam znajdziesz Boga żywego”.