Krzyż o cierpieniu

Współ-cierpi

Teologowie spierają się, czy Bóg może cierpieć. Powiadali niektórzy, że doskonałemu Bogu nie przystoi przypisywać cierpienia, które jest niedoskonałością.  Dziś, zwłaszcza po doświadczeniach XX wieku, po Auschwitz i po Gułagu, rozumiemy wyraźniej, że mówienie o Bogu, który nie może cierpieć, oznaczałoby robienie z Niego demona. „Kto nie potrafi cierpieć, nie potrafi też kochać” (J. Moltmann). Być może najwłaściwszym słowem byłoby współ-cierpienie. Bóg współcierpi, bo kocha. Jest jakaś tajemnicza łączność między każdym ludzkim bólem a krzyżem Chrystusa. W tym sensie rację ma Pascal, mówiąc, że „Jezus będzie konał aż do skończenia świata”.

„Wszystko co (nie) uczyniliście jednemu z tych najmniejszych…”. Jezus jest blisko każdego, kto cierpi. Kiedy dopada nas ból, nie potrzebujemy kazań czy taniej pociechy, potrzebujemy kochającej obecności. Jezus jest obecny w każdym ludzkim bólu, w każdej samotności, w umieraniu, w ludzkiej beznadziei. Jest po to, byśmy nie przeklinali ciemności, ale wołali wraz z Nim do Ojca, byśmy mieli dość siły, by ponieść swój krzyż do końca, aż do stacji zmartwychwstania.

Wrócę raz jeszcze do pielgrzymki Jana Pawła do Lourdes w 2004 roku. Cytowałem niedawno te słowa, proszę wybaczyć, że do nich wrócę. Schorowany Papież mówił: „Jestem tutaj razem z Wami jako pielgrzym do Najświętszej Dziewicy. Czynię moimi Wasze modlitwy i nadzieje, dzielę z Wami ten czas naznaczony fizycznym cierpieniem, ale niemniej płodny w cudownym zamyśle Boga. Chciałbym Was wszystkich objąć, jednego po drugim, w sposób serdeczny moimi ramionami i zapewnić Was, jak bardzo Wam jestem bliski i solidarny z Wami”. Myślę, że właśnie tak, tylko o niebo bardziej, kocha nas Bóg. Z wnętrza swojego cierpienia odpowiada: „JESTEM z tobą! Ufaj, wierz, ta próba nie może trwać dłużej niż życie”.