Rachunek sumienia

Ojciec Adam miał opinię człowieka niezbyt przepadającego za charyzmatykami. Co do końca nie było prawdą. Lubił chodzić na spotkania modlitewne. Nigdy nie ingerował w ich przebieg. Zawsze był pierwszy, gdy proszono o modlitwę wstawienniczą. A jednak przyszyta łatka trzymała się mocno. Dlaczego?

Przyczyny były dwie. Kiedyś na spotkaniu diecezjalnym zapytał służbę liturgiczną o przygotowanie Eucharystii. Będzie charyzmatycznie, czyli pełna spontaniczność – usłyszał w odpowiedzi. Pokręcił głową. – Duch Święty nie lubi bałaganu. Jest Duchem harmonii i ładu.

Miesiąc później wyjechali na wakacje. Którejś nocy, gdzieś około drugiej, obudził go dźwięk gitary i głośny śpiew. Wyskoczył z łóżka niezbyt wiedząc co się dzieje. Po drugiej stronie wiejskiej drogi zapaliło się w oknie światło i rozległ się płacz dziecka. Tymczasem balkon grał i śpiewał.

Dialog z natchnionymi miał swój dalszy ciąg na pielgrzymce. Wieczorem młodzi, jak to zwykle bywa, chcieli rozmawiać. Starsi upominali, bo chcieli spać. Rano było na odwrót. Starsi wstawali dwie godziny przed czasem, młodzi, przebudzeni strasznie się denerwowali. Następnego dnia Ojciec Adam, na ostatnim odcinku, robił pielgrzymkowy rachunek sumienia.

Miłować bliźniego to pozwolić mu się wyspać. Zwłaszcza na pielgrzymce.

Rozległy się oklaski.

Ale on nie dał się zwieść. – Ci, co klaszczą, też nie są bez winy. Dlatego zróbmy pielgrzymkową umowę. Młodzi nie będą rozmawiać długo w noc. Starsi nie będą wstawać dwie godziny przed pobudką. Miłość wymaga poświęcenia jednych i drugich.

Tym razem klaskali starzy i młodzi.

__________________________

Adwent: Masz dobre natchnienia, kapitalne pomysły? Świetnie! Ale realizując je staraj się zauważyć drugiego i liczyć z jego potrzebami.