Co pozostanie?

Utarł się już pogląd, że nasze bytowanie na ziemi obarczone jest obowiązkami i prawami, których należy przestrzegać, bo popaść w konflikt z prawem karnym to rzecz raczej nieprzyjemna. Obowiązki i prawa, które na nas nakłada życie, są – w zależności od sytuacji –  mniej lub bardziej kłopotliwe, ale równocześnie są niezbędne dla naszego istnienia. Niezależnie od tego, czy określa je ustawa zasadnicza, zwana konstytucją, czy też prawo karne, żyjąc w społeczności musimy ich przestrzegać. Ważne jest dla nas również prawo kościelne, zgodnie z którym jesteśmy członkami kościoła, w którym żyjemy i działamy. Najważniejsze jednak są prawa Boskie. To one dają nam ten wspominany ogranicznik pozwalający na wyciszenie, wytchnienie. W jaki sposób? Pragniemy zaznać pokoju, dobra i wiecznego życia. Prowadzi do tego tylko jedna droga – droga miłości Bożej. Jedyną drogą, która nas do nich przybliża, jest droga modlitwy, która jest rozmową z Bogiem, a równocześnie naszym wyznaniem miłości do Pana i do ludzi. Modląc się za nich, okazujemy miłość i czynimy dobro.

Obchodzimy Święto Poświęcenia Kościoła Własnego. To święto naszej parafii, świątyni, ale przecież Kościół to my wszyscy, ochrzczeni w Duchu Świętym, dążący do świętości w różny sposób. Świętość nie oznacza doskonałości rozumianej jako perfekcja, a raczej naśladowanie Jezusa Chrystusa mimo naszych słabości i powtarzających się grzechów. Kościół często kojarzy się nam tylko z instytucją, z osobami duchownymi, z hierarchią czy ewentualnie ze świątynią, z budowlą. Kościół to przecież my wszyscy, wspólnota ludzi ochrzczonych, wspólnota duchownych i świeckich, jednakowo wezwanych przez Boga do wspólnoty z Nim. Wspólnota z Bogiem przekłada się na nasze życie w rodzinie, zakładzie pracy, w społeczeństwie, w naszym stosunku do przyrody, kultury. Świętość, wspólnota z Bogiem to nieustanny proces, ciągle aktualne zadanie. Życie przynosi nam nowe wyzwania, nowe problemy, nowe sytuacje, człowiek boryka się przez cały czas ze sobą i swoimi słabościami.

Czas, w którym obecnie żyjemy, to czas jesienno-zimowych miesięcy sprzyjających odkrywaniu Boga na nowo. Październik – nabożeństwa Różańcowe, listopad – pamięć o tych, którzy odeszli do Pana, wreszcie grudzień – Adwent uwieńczony Narodzeniem Pana. To właściwy czas, aby wspólnie poznawać miłość Boga i utwierdzać całą rodzinę w tej miłości. Pokazujmy naszą wiarę nie tylko własnej rodzinie, lecz także przyjaciołom, znajomym, wszystkim współuczestnikom życia, nie tylko religijnego, na ziemi. Czyli wspierajmy się wzajemnie w duchu porozumienia i zrozumienia Prawd, które Pan przekazuje poprzez czas nam dany.