Dar i zadanie

• Historia nawrócenia Szawła – Pawła  to piękna ilustracja prawdy, że wiara jest łaską. Dopóki Jezus nie stanął na jego drodze Szaweł był prześladowcą. Gdy Go spotkał, stał się uczniem. Warto zauważyć, że choć mówimy o wielkiej przemianie, prawie wszystko zostało po staremu. Charakter Pawła się chyba niespecjalnie się zmienił. Dalej był gorliwym gwałtownikiem. Tyle że wcześniej zwalczał Chrystusa, a teraz zacznie Mu służyć. Także jego wiedza nie uległa jakiemuś radykalnemu ubogaceniu. Zmieniła się tylko perspektywa, z której zaczął patrzyć na Chrystusa. I inaczej zaczął postrzegać świat: co warto, a czego nie warto. Można chyba powiedzieć, ze łaska spotkania z Chrystusem nie tyle zmieniła elementy układanki jego życia, ile po prostu całkiem inaczej je poukładała. Jak to ktoś powiedział kiedyś o tym co stało się w momencie jego nawrócenia? „Nic się nie zmieniło, ale wszystko stało się nowe”. Tak właśnie wyglądało nawrócenie Pawła. I tak wygląda nawrócenie wielu innych...
  
  Warto chyba na to zwrócić uwagę. Nie my oczywiście jesteśmy szafarzami Bożej łaski wiary (pomińmy sprawę łaski jaką daje udzielany rękami i ustami człowieka chrzest). Jej działanie jednak chyba dość często nie polega na dostarczeniu nie wiadomo jakiej ilości nowej wiedzy, ale dodaniu do tego wszystkiego drobiazgu. Drobiazgu, który wszystko wywraca do góry nogami :) Może gdy czasem martwimy się o wiarę naszych bliźnich też nie trzeba by nabywali nie wiadomo jakiej wiedzy. Raczej coś musi w nich przeskoczyć. Musi zadziałać łaska. Czasami pewnie możemy jej pomóc, ale chyba znacznie częściej musi się w to wmieszać Bóg. Wtedy niemożliwe nagle staje się faktem.
   
• Jezus mówi do Szawła „Dlaczego Mnie prześladujesz”, choć przecież prześladował on uczniów Jezusa, nie Jego samego. To mocne pokazanie, jak bardzo utożsamia się On ze swoimi uczniami. Ich los odbiera jako swój los, wyrządzone im krzywdy, jako krzywdy własne. Skądinąd wiemy też, że każde wyświadczone im dobro, jakby było to dobro wyświadczone Jemu samemu... To chyba ważne i piękne: Jezus solidaryzuje się ze swoimi uczniami. Ich los nie jest Mu obojętny. Więcej, jest z nimi i umacnia ich słabe ludzkie działania swoją łaską...
   
• Byle być posłusznym – chciałoby się powiedzieć patrząc na postać Ananiasza. Rozum nakazywał mu wobec Szawła daleko idącą ostrożność. Jasny nakaz Jezusa sprawił, że przełamał się i zadziałał wbrew rozumowi. To piękny przykład dla chrześcijan wszystkich czasów. Rozum, owszem, jest ważny. Gdy jednak mamy jasne wskazanie Jezusa, roztropność musi ustąpić przed posłuszeństwem Jezusowi, Bogu... Nie chodzi o wyzbycie się rozumu. Raczej o rozumne podjęcie ryzyka wierności. Nie wykluczające przecież jakiejś dozy ostrożności...
   
• Znamienne, że Szaweł po swoim nawróceniu szybko staje się głosicielem Ewangelii. Tak, po to Jezus ukazał mu się na drodze; by z prześladowcy stał się głosicielem. Warto jednak zauważyć, że on do bycia takim głosicielem pełną gęba długo dojrzewał. Te najważniejsze misje podjął znacznie później. Zaraz jednak, bez pośrednio po nawróceniu, stał się głosicielem Jezusa na taką skalę, na jaką pozwalały mu okoliczności. Pojawia się tu ważne pytanie: a my, chrześcijanie XXI wieku? Na ile jesteśmy świadomi, że to, iż jesteśmy chrześcijanami, jakoś też zobowiązuje do udziału w misji? Czy nie za często zamiast misjonarzami jesteśmy tylko odbiorcami dóbr duchowych?

2. Kontekst Ewangelii Mk 16, 9a 15-18

Czytana w święto Nawrócenia św. Pawła Ewangelia to fragment z końcówki dzieła Marka. Końcówka ta wydaje się być pewnym dodatkiem do pierwotnego dzieła. Ewangelia albo kończyła się na wersecie 8 albo miała inne zakończenie. Uderza bowiem pewna sztuczność, z jaką opowieść o spotkaniach uczniów ze Zmartwychwstałym został w to dzieło wprowadzona. Zwraca też uwagę dość zdawkowy charakter tego fragmentu. W tej formie jednak, z takim zakończeniem, Ewangelia Marka uznawana jest za kanoniczną.

Czytany podczas tego święta fragment to ostatnie słowa, jakie Jezus kieruje do swoich uczniów. Testament? Raczej ostatnie pouczenie co mają robić. I jasna obietnica, że będzie z nimi; że Jego moc będzie z nimi..

Przytoczmy ten tekst.

Po swoim zmartwychwstaniu Jezus ukazał się Jedenastu (...) i powiedział do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą i ci odzyskają zdrowie”.