Księga Boga

Po całej ziemi ich głos się rozchodzi.

Niebiosa głoszą chwałę Boga,
dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon.
Dzień opowiada dniowi,
noc nocy przekazuje wiadomość.

Nie są to słowa ani nie jest to mowa,
których by dźwięku nie usłyszano:
Ich głos się rozchodzi po całej ziemi,
ich słowa aż po krańce świata.

Tak Panie. Świat, który oglądam, to księga, w której czytam o Tobie.

Nie tylko niebo, choć we dnie tak czasem promienne, a nocą tak bajkowe. Wszystko co widzę na ziemi. Skaliste czy łagodne stoki gór, bezkresne równiny, turkusowe wody jeziora i morza; fioletowe krokusy i zielona trawa. No i pory roku, tak zaskakujące w swojej różnorodności. A nadto to, co słyszę, czuję w palcach. No i  dobre smaki i zapachy tego świata. Wszystko to mówi mi o Tobie. Żeś wszechmocny, że  masz mnóstwo pomysłów. I że choć potrafisz stworzyć najbardziej misterne formy, nie jest Ci obce piękno ukryte w prostocie.

Gdyby ludzie chcieli dostrzec ślad Twojej ręki i myśli w rzeczach stworzonych pewnie nie byłoby ateistów. Ale czasem coś nas, ludzi,  zaślepia. Dlatego ja, któremu dałeś łaskę wiary, wielbię Cię za całe stworzenie. I za to, że i mnie powołałeś do istnienia.