Różaniec wspólnoty parafialnej

Tajemnice chwalebne - Wspólnota wielbiąca

Podczas Wigilii Paschalnej, zanim Kościół odczyta Dobrą Nowinę o Zmartwychwstaniu Pana, uderza w dzwony i śpiewa Alleluja. „Baranek zabity jest godzien wziąć potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo” (Ap 5,12). A Ojciec, który przyjął ofiarę czci i uwielbienia „godzien jest (…) odebrać chwałę i cześć i moc” (Ap 4,11). Oddając pokłon „Żyjącemu na wieki wieków” i „rzucając przed tronem wieńce” (por. Ap 4,10), podczas każdej Eucharystii Kościół będzie wołał: „Przez Niego, z Nim i w Nim, Tobie, Boże, Ojcze Wszechmogący, w jedności Ducha Świętego, wszelka cześć i chwała, przez wszystkie wieki wieków”. Te słowa wyznaczają sens jego istnienia.

Tajemnica pierwsza – Zmartwychwstanie

„Czy serce nie pałało w nas, kiedy rozmawiał z nami w drodze i Pisma nam wyjaśniał?” (Łk 24,32). Nie otrzymaliśmy, jak uczniowie zmierzający do Emaus, łaski widzenia twarzą w twarz. Ale dana nam została inna. Łaska pałającego serca. Łaska otwierających się przy łamaniu Chleba oczu.

By ją posiąść najpierw trzeba wyruszyć w drogę. Później zasiąść z przygodnym Wędrowcem do stołu. Droga i stół są impulsem, pozwalającym wrócić już nie ze smutkiem. Z radosnym Alleluja na ustach.

Łukaszu i Kleofasie, gdy nasze serca stygną a na twarzach pojawia się smutek – znak pokładania nadziei we własnych planach i wizjach, módlcie się z nami i za nas: „Zostań z nami, Panie, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił” (Łk 24,29) tak długo, aż pałające serce smutek w radość przemieni.

Tajemnica druga – Wniebowstąpienie

„A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi…” (Łk 24,51). Błogosławieństwo jest nie tylko rozdawaniem łask. Przede wszystkim jest uwielbieniem. „Błogosławiony Pan, Bóg Izraela, bo lud swój nawiedził i wyzwolił” (Łk 1,68). „Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich w Chrystusie” (Ef 1,3).

Jedni rozstają się, by być dalej, inni – by zbliżyć się do siebie. Oddalający się pielęgnują żal. Zbliżający wdzięczność. Być może dlatego św. Paweł zachęcał Kolosan: „bądźcie wdzięczni” (Kol 3,15).

Duchu Chrystusa Zmartwychwstałego pobudzaj nasze serca do wdzięczności, byśmy błogosławiąc Boga za uczynione nam wielkie rzeczy, każdego dnia byli bliżej Tego, który odszedłszy do nieba pozostał z nami „przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,20).

Tajemnica trzecia – Zesłanie Ducha Świętego

Szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, języki jakby z ognia i zaczęli mówić różnymi językami…

Nie zawsze Jego działanie wygląda jak spektakl. Częściej kruszy ludzkie serca po cichu. Nagina nie łamiąc. Rozgrzewa nie wypalając. Męstwem napełnia słabych. Nakłada wieniec zwycięstwa na pokonanych. Szczęściem obdarza płaczących.

Wichrem dlań gwałtownicy dla Królestwa Bożego. Językami ognia miłosierni. Szumem cisi i pokornego serca. Narzędziem nie bojący się miłować mimo wszystko.

Uwielbiony bądź we wszystkich rozniecających ogień. W głoszących panowanie Jezusa. W pochylających się nad ludzkim cierpieniem. W świadkach nadziei.

Dziewico z Nazaretu. Oblubienico Ducha Świętego. Różo duchowna. Upraszaj nam łaskę posłuszeństwa natchnieniom Ducha Świętego.

Tajemnica czwarta – Wniebowzięcie

„Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha (…) Król pragnie twego piękna: on jest twym Panem: oddaj Mu pokłon (…) Cała pełna chwały wchodzi córka królewska; złotogłów jej odzieniem. W szacie wzorzystej wiodą ją do Króla; za nią dziewice, jej druhny, wprowadzają do Ciebie. Przywodzą je z radością i z uniesieniem, wprowadzają do pałacu Króla” (Ps 45).

Natchniony Dawid widzi to, czego Kościół nie zdołał opisać. W prorockim uniesieniu nie tylko zapowiada cierpienie Mesjasza, widzi blask Jego chwały. Roztacza także wizję orszaku, wiodącego błogosławione łono, które nosiło w sobie Pana.

Niech będzie błogosławiony Pan, który wybrał ją „przed założeniem świata i napełnił wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich w Chrystusie” (por. Ef 1,3-4).

Tajemnica piąta – Ukoronowanie NMP na Królową nieba i ziemi

„Podziwiają ją dziewczęta i zwą ją szczęśliwą, królowe i nałożnice wysławiają. Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce, groźna jak zbrojne zastępy?” (PnP 6,9b-10).

Niegdyś zamilkło niebo, czekając na Twoje „fiat”. Dziś rozbrzmiewa radosnym śpiewem. „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem. Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski” (Iz 9,9).

Niegdyś Twoje serce przeszył „miecz boleści” (por. Łk 2,35). Dziś Twoją głowę zdobi „wieniec z gwiazd dwunastu” (Ap 12, 1).

Jesteś „jak drogie kamienie w ozdobnej koronie, co błyszczą światłem ponad Jego ziemią” (Iz 9,16). Jesteś latarnią pielgrzymów. Jesteś bramą nieba zawsze otwartą.

Niech będzie uwielbiony Bóg, który tak wielkie rzeczy Ci uczynił.