OWCE

nazywano po grecku probata od czasownika probainein (”postępować przed innymi”, ”iść na przodzie”), ponieważ były prowadzone na przodzie stada złożonego z mniejszych i większych zwierząt. W tekstach biblijnych były symbolem bezbronności, łagodności oraz potrzeby ochrony.

Motyw owiec potrzebujących nieustannej opieki pasterza jest mocno uwydatniony w Starym Testamencie. Obraz ten jest rozbudowany w pozabiblijnej księdze żydowskiej, która ukazuje historię Izraela od wyjścia z Egiptu do wojen machabejskich (początek II w. przed Chr.). Interpretacja alegorii o owcach, która znajduje się w jej części nazywanej Księgą Snów, nie jest trudna, co pokazuje fragment o przejściu Izraelitów przez morze: ”Pan owiec wyszedł z nimi jako przewodnik, a wszystkie owce poszły za nim. (…) Wilki zaczęły ścigać owce, aż te napotkały obszar wody. Ale obszar wody rozstąpił się i wody utworzyły po jednej stronie mur. Ich Pan, który je prowadził, stanął pomiędzy nimi i wilkami. Wilki nie widząc jeszcze owiec, weszły do środka obszaru wody. Wilki goniły owce i wbiegły za nimi do tego obszaru wody. Kiedy zobaczyły Pana owiec, zaczęły uciekać przed nim. Ale wtedy obszar wody zlał się znowu razem i nagle przyjął swój naturalny kształt. Woda nadpłynęła i podniosła się, aż przykryła wszystkie wilki. Owce uratowały się jednak z tej wody i udały się na pustynię” (Księga Henocha 89,21-28).

W Nowym Testamencie trzoda owiec jest obrazem ludu Bożego, a Chrystus jest jej pasterzem. Obraz ten odnosi się do sytuacji zagrożenia wspólnoty wierzących w Jezusa, które może pochodzić z zewnątrz lub z jej wnętrza. Chrystus-pasterz gromadzi wokół siebie wierzących i strzeże ich zarówno od prześladowców (złodzieje), jak i fałszywych pasterzy-przywódców (najemnicy). O zaufaniu wierzących do Jezusa mówi obraz pasterza wyprowadzającego swoje stado na pastwisko, który jest rozpoznawany przez owce podążające za jego głosem (J 10,3).
(za: ks. Artur Malina, Gość Niedzielny Nr 18/2004)