Coś z szaleństwa

Jak jednak nie zapętlić się w tych subtelnych meandrach własnych myśli, przeczuć i intuicji? Trzeba sobie jasno i szczerze powiedzieć, że tych zapętleń nie da się uniknąć, bo każdy jest omylny. Ale można – dzięki otwartości na łaskę i Boską interwencję – dać sobie gwarancję, że nie będzie to pętla zaciskająca się na szyi.

Nie wolno być naiwnym słuchaczem. Każde słowa, by były wiarygodne muszą być poparte czynami. Słowa i czyny muszą być wewnętrznie spójne. Kościół podejmuje wielkie ryzyko głosząc taką tezę, mając świadomość, że niestety wielu członków Kościoła bywa dalekich od takiego połączenia. Ale trzeba pamiętać, że wiara jest uwierzeniem Jezusowi Chrystusowi i Ewangelii, nie uwierzeniem, że lidzie są idealni. Bo nie są i nigdy nie będą.

Z drugiej strony nie brakuje ludzi, którzy motywowani wiarą, podejmują się wręcz szalonego humanizmu. Gotowi są z miłości do ludzi nie tylko umrzeć za nich, ale może przede wszystkim żyć dla nich. Oni stają się świadectwem i obrazami Boga dającego życie, przemieniającego i prowadzącego przez nadzieję do radości.

Wiara to postawa życia i dlatego wymaga pewnej przestrzeni. Może zaistnieć, kiedy człowiek odważy się na życie w ubóstwie. To słowo ma najczęściej zdecydowanie pejoratywny wydźwięk. Raczej chciałoby się uniknąć wszelkiej biedy i niedostatku. Ubóstwo duchowe to nic innego jak otwartość na życie w prawdzie o sobie. Nie zdobienie się w kolorowe piórka idei religijnych, nie posiadanie okazałych bagaży do pilnowania i wożenia ze sobą, tymczasowych mistrzów do obrony, idoli do polerowania, wiader pełnych nieżyciowych formuł do wylania komuś na głowę. Ubóstwo to uznanie, że człowiek nie jest samowystarczalny i nieomylny.

Z taką postawą bardzo ściśle związana jest cierpliwość i wytrwałość. Ubóstwo pozwala żyć prawdą, że nie wszystko jest w naszych rękach, nie wszystko możemy zbadać, zmierzyć i pojąć. Jest jeszcze rzeczywistość, wobec której musimy uznać nasze puste ręce i zaufać tęsknotom, które czasami wyrywają się z niemym krzykiem, gdzieś na dnie udręki i bezsensu.

Hałas i chaos sprawiają, że życie duchowe – w bardzo szerokim sensie – zaczynają się dusić. Potrzeba zorganizować sobie codzienną przestrzeń, gdzie można zaczerpnąć ciszy i pozwolić swojemu „instynktowi” duchowemu słuchać Słowa Życia. Gdzie można oddać swój umysł i ciało modlitwie i medytacji, która przecież jest słuchaniem Boga. Modlitwa poszerza serce, pozwala dostrzec głębię świata, wydarzeń i swoją własną. Spotkanie z Bogiem zmienia perspektywę, pozwala przyjąć Boga w innych, w sobie, a siebie w Bogu. W takim spotkaniu rodzi się wiara już nie tylko w Boga, ale Bogu.

Na zakończenie przytoczę kilka niezwykle trzeźwych myśli Alessandro Pronzato odnośnie poszukiwania Boga. W swojej książce „Spotkać Jezusa - i zmienić wszystko” napisał między innymi: nie wierz temu, który podkreśla raczej wszechobecność demona, uczy cię braku zaufania do swoich duchowych intuicji, który pod nogami otwiera ci klapę do piekła i podżega cię przeciwko „zewnętrznym nieprzyjaciołom”, zaniedbując wrogów domowych, bardziej niebezpiecznych. Śmiej się w twarz temu, kto stosuje strategię strachu. Nie traktuj poważnie niepowściągliwego „zwierzającego się”, opowiadającego o duchowych przeżyciach, dla którego mikrofon stanowi ekwiwalent lodów dla łakomego dziecka, a kamera jest jak lustro dla jego niepohamowanego narcyzmu; raczej mu współczuj. Nie ufaj wszechobecnym. Nie daj się zwieść etykietom, napisom, znakom, szelestowi ceremonialnych szat. To wewnętrzny głos sugeruje ci: „On tam jest… nie szukaj Go gdzie indziej”. Bóg jest tam gdzie humanitaryzm i miłosierdzie.

Słowa, „abyśmy słuchając uwierzyli” wskazują kierunek – kluczem jest słuchanie. Ale z samego słuchania, nawet jeśli zgadzam się z tym, co słyszę może niewiele wynikać. Konieczne jest osobiste zaangażowanie, podjęcie decyzji o nadaniu swojemu życiu głębi, przez podjęcie drogi poszukiwania prawdy i sensu.