Idzie rewolucja!

Starzec Symeon… Z natchnienia Ducha rozpoznaje w małym Jezusie Mesjasza. Jego proroctwo jest chyba jasne, ale gdyby jednak takim nie było…

Zwracają w nim uwagę dwie sprawy. Po pierwsze wyraźne wskazanie, że Jezus będzie nie tylko Mesjaszem dla Izraela, ale też Zbawicielem dla całego świata. „Moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela”. Warto dodać, że np. Biblia Poznańska tłumaczy „Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, które przygotowałeś wszystkim narodom”. Użyte w tłumaczeniu Tysiąclatki „wobec” – zbawienie przygotowane wobec wszystkich narodów – nie należy więc rozumieć jako istnienia pewnej sceny, na której na oczach pogan (wszystkich narodów) dokonuje się zbawienie tylko Izraela. Zdecydowanie chodzi o zbawienie także pogan. Na chwałę Narodu Wybranego, któremu Bóg objawił się już znacznie wcześniej, niż innym narodom.

Po drugie… Bardzo ciekawa jest druga część proroctwa Symeona. Jezus ukazany jest jako ten, który dokona swoistej rewolucji. Wielu będzie się Mu sprzeciwiało. Wielu przez Niego upadnie – w domyśle, chodzi pewnie o tych, którzy są „wysoko” albo przynajmniej „stoją”. Ci zaś, którzy dziś są „nisko” albo nawet „upadli” – dzięki Jezusowi powstaną. Myśl podobna jak w Magnificat o Bogu: „strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych”… Zwraca też uwagę zapowiedź dana Maryi, o bólu, jakiego doświadczy z powodu Syna. Wszystko dlatego, że wielu sprzeciwi się Bożym planom…

Prorokini Anna… Uważny czytelnik ma tu dylemat. Anna „sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy”. O kim mówiła? „Nim” czyli Bogu czy „Nim” o Jezusie? Dylematu nie rozstrzygnięto też w Biblii Poznańskiej. Na szczęście w tłumaczeniu ekumenicznym mamy, że mówiła o „Dziecięciu”. Mesjasza rozpoznaje więc nie tylko Symeon, ale i Anna….

Wymowa tekstu jest więc jasna. Przyniesiony do świątyni Jezus to obiecany przez proroków Mesjasz. Warto jednak zwrócić uwagę na jeszcze jedną myśl, którą zasygnalizowałem omawiając pierwsze czytanie. Chodzi o tą zapowiedź przybycia do świątyni Anioła Przymierza….

W Ewangelii Łukasza Jezus jest w świątyni trzy razy. Najpierw przyniesiony jako parotygodniowe niemowlę. Potem jako chłopiec, gdy wymyka się spod kontroli rodziców, a odnaleziony oznajmia im, że powinien być w sprawach Ojca. Za trzecim razem… No właśnie. Kiedy? Ano po uroczystym wjeździe do Jerozolimy. Idzie do świątyni i wypędza z niej przekupniów. A potem w niej naucza, by parę dni później zostać już ukrzyżowany…

Dziwne to skojarzenie. Najpierw zapowiedzi Malachiasza o przyjściu „Pana i Anioła Przymierza” do świątyni na sąd. Potem Symeon zapowiada w świątyni, że Jezus dokona swoistej rewolucji, sądu nad Izraelem (powstanie i upadek wielu). A potem Jezus wypędzający przekupniów ze świątyni i umierający parę dni później. Gdzie ten sąd?

W Ewangelii Łukasza ten wątek nie jest rozwinięty. Jest jednak ważnym tematem w końcówce Ewangelii Jana. Zaraz  po scenie wjazdu do Jerozolimy, a więc już w obliczu swojej bliskiej śmierci Jezus mówi:  (J 12, 31-32): „Teraz odbywa się sąd nad tym światem. Teraz władca tego świata zostanie precz wyrzucony. A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie”. A Jan już od siebie dodaje: „To powiedział zaznaczając, jaką śmiercią miał umrzeć”.

Nie sposób nie zauważyć, że w podobnych kategoriach potraktował też śmierć Jezusa autor Listu do Hebrajczyków...  Może ta występująca u prawosławnych skośna belka na krzyżu, symbolizująca wagę, ma jednak mocniejsze podstawy w Biblii niżby się wydawało?

Gdy czyta się, ile różnych starotestamentalnych proroctw jakoś się w Jezusie wypełnia – choćby tych, o których byłą mowa w ostatnich tygodniach, trudno nie pokiwać ze zdumienia głową. Takiego połączenia różnych wątków ich zapowiedzi w życiu konkretnego człowieka nie sposób byłoby wymyślić…