Serce stworzenia

Dla wielu ludzi na pierwszy rzut oka medytacja wydaje się jeszcze jednym nudnym zajęciem polegającym na powtarzaniu.

Kiedyś prowadziłem rekolekcje w klasztorze w Irlandii. Jedna z zakonnic po wysłuchaniu konferencji na temat medytacji i roli mantry podeszła do mnie i powiedziała: „Och Ojcze, nigdy nie będę w stanie tego robić. Nie, nie. To nie dla mnie. To byłoby okropne”.

W jej pojęciu mantra, ze względu na jej ciągłe powtarzanie, miałaby być czymś całkowicie banalnym. Mam nadzieję, że ta siostra zaczęła medytować mimo swoich oporów, ponieważ już niewielkie doświadczenie powtarzania mantry (a w tym zasadza się sztuka medytacji) spowodowałoby zmianę jej podejścia i pomogło jej zrozumieć, że medytować to uwalniać mantrę w naszym sercu.

Trudność polega na tym, że zawsze chcemy wszystko kontrolować. Nam, ludziom Zachodu, bardzo trudno jest dać mantrze wolność, pozwolić jej śpiewać w naszym sercu w chwalebnej wolności.

Przez te pół godziny każdego ranka i wieczoru koncentrujemy się na czymś przewyższającym nas samych. Poprzez działanie Ducha Świętego nasz duch rozszerza się, nasze serce rośnie i stajemy się szlachetniejsi. Dokonuje się w nas zmiana, ponieważ w medytacji zbliżamy się do Mocy, która umożliwia tę zmianę.

Każdy z nas wolałby być uprzejmiejszy, bardziej wyrozumiały, bezinteresowny, życzliwy, współczujący itd. Ale jednocześnie widzimy, że jesteśmy słabymi, śmiertelnymi, skłonnymi do upadku ludźmi. Widząc to, często staramy się chronić naszą bezbronność.

W medytacji odkrywamy źródło mocy, umożliwiające nam życie bez presji samoobrony. Moc ta znajduje się w centrum nas samych, w naszym sercu.

Św. Jan od Krzyża powiedział „Środkiem duszy jest Bóg”. Tak więc medytacja jest wybitnie praktyczna, ponieważ wzywa nas byśmy z własnego doświadczenia poznali, co oznacza, że Bóg jest centrum mojej duszy.

***

John Main OSB, Cisza i trwanie, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC