Czytając Ewangelię...

Wszystko zaczęło się
przed Świętem Paschy

Znów rozpoczyna się Wielki Tydzień. Ten Tydzień, który każe mi wejść w mękę mojego Zbawiciela, abym tym bardziej umiał cieszyć się w poranek zmartwychwstania. Otwieram pokornie księgę Bożego Słowa na trzynastym rozdziale Ewangelii Jana...

Wszystko zaczęło się przed Świętem Paschy. "Jezus, wiedząc, że nadeszła Jego godzina przejścia z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował"... Jakże dziwnie się zachował. On, Pan i Nauczyciel, zaczął im umywać nogi. Jak niewolnik. Jak sługa. I nie było w tym dla Niego nic upokarzającego. Wielu wzdryga się na dźwięk słowa "służba". On wiedział, na czym polega prawdziwa miłość do człowieka. Nie dbał o wielkość, o to, co o Jego czynie powiedzą kiedyś wielcy tego świata. Ten, któremu powinien służyć cały świat, sam służy swojemu stworzeniu. "Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak ja wam uczyniłem". Jakiż piękny byłby ten świat, gdyby wszyscy chrześcijanie chcieli służyć, a nie gonić za wielkością....

Czytam dalej i zatrzymuję się, gdy po spożyciu kawałka chleba Judasz wychodzi z Wieczernika. "A była noc". Nie tylko ta, na dworze. Noc była przede wszystkim w sercu Judasza. Jakże straszna jest ciemność w sercu zdrajcy. A przecież nie mogę powiedzieć, że nigdy mojego Mistrza nie zdradziłem. Często także w moim sercu była noc, którą rozjaśniła dopiero jutrzenka Bożego przebaczenia. Gdy z tej perspektywy patrzę na ludzkie grzechy, wtedy łatwiej współczuć tym, którzy pogrążają się w nocy grzechu i śmierci...

Wybacz mi, Boże, że opuszczę teraz kilka stronic, by zatrzymać się dopiero na scenie, w której zmierzasz ze swoimi uczniami do Ogrójca. Tyle tam bogactwa, że sercu człowieka trudno to ogarnąć, ale nad jednym zdaniem muszę się zatrzymać. "Przykazanie nowe daję wam, byście się wzajemnie miłowali, jak ja was umiłowałem". Jakże inne jest Twoje rozumienie miłości od tego, co mówi dzisiejszy świat. Ludzie, szukając miłości, często mylą ją z egoizmem. Często oczekują, że miłość coś im da. A przecież w miłości chodzi przede wszystkim o to, by dawać... Tak, jak rodzice dają wszelkie dobro swoim dzieciom, jak kochająca żona daje opiekę swemu kalekiemu mężowi, jak kapłan w starej, wytartej sutannie daje swój czas stojącym w kolejce do konfesjonału... Już nie mówisz, byśmy kochali bliźniego, jak siebie samego. Dajesz nam wzór jeszcze bardziej szlachetny: "Tak, jak Ja was umiłowałem". A Ty przecież oddałeś za nas swoje życie. Jakże puste z tej perspektywy są wszelkie roztrząsania na temat konieczności kary śmierci, zabicia nienarodzonego dziecka czy dopuszczalności rozwodu... Jak Ty nas umiłowałeś, a nie według naszych małych, egoistycznych miar...

Jestem wraz z uczniami i tłumem w ogrodzie, który inni Ewangeliści nazwali Oliwnym lub Getsemani. Święty Jan nie pisze już o modlitwie Jezusa. Rozpoczyna się scena aresztowania. Mimo cudu, jakim było powalenie jednym słowem przeciwników na ziemię, nie rezygnują z aresztowania. Tak jak dziś. Nieraz wiele Bożych cudów działo się na naszych oczach. Uzdrowienie śmiertelnie zranionego Papieża, rewolucja bez rewolucji w roku 1989, nie mówiąc już o tych, które wydarzyły się w naszym prywatnym życiu. Ale nie chcieliśmy ich dostrzec. Mając tylko własne plany i marzenia, nie dostrzegliśmy, jak wiele zrobił dla nas ten, którego za chwilę powiedziemy przed nasz sąd.... Podziwiam cię, Piotrze. Nie tak dawno powiedziałeś Jezusowi: "Życie moje oddam za Ciebie". Teraz mężnie stajesz w Jego obronie i uderzasz mieczem. Nie wiem, czy w takiej sytuacji stać by mnie było na twoją odwagę. Ostatecznie wiele razy mogłem zabrać głos, a milczałem, wiele razy mogłem stanąć w obronie krzywdzonego, ale nie chciałem się wychylać... Jesteś odważny. Jeszcze nie wiesz, jaką pułapkę zgotował ci los...