Według luteranizmu

3. Spowiednik pyta się penitenta:
Czy zakończyłeś (zakończyłaś) już swoją spowiedź?
Penitent: Tak.
4. Spowiednik mówi do penitenta:
Uklęknij teraz i tak się razem módlmy:
Spowiednik.: Zmiłuj się nade mną, Boże, według łaski Swojej, *
Według wielkiej litości swojej zgładź występki moje!
Serce czyste stwórz we mnie, o Boże, *
A ducha prawego odnów we mnie!
Nie odrzucaj mnie od oblicza swego *
I nie odbieraj mi swego Ducha świętego!
Penitent: Amen.
Spowiednik.: Niech ci Bóg będzie miłosierny i posili twoją wiarę. Amen
Spowiednik.: Czy wierzysz też, że rozgrzeszenie, które ja tobie zwiastuję, jest Bożym rozgrzeszeniem?
Penitent: Tak, wierzę!
Spowiednik: Jak wierzysz, tak niechaj ci się stanie.
A ja z rozkazu Pana naszego Jezusa Chrystusa, odpuszczam ci grzechy twoje: w imię Ojca i Syna, i Ducha † Świętego. Amen.
Sam Bóg pokoju niech cię w pełni uświęci, aby cały twój duch, dusza i ciało zostały zachowane bez zarzutu na ponowne przyjście naszego Pana Jezusa Chrystusa. Wierny jest Ten, który cię powołuje, On tego dokona. (1 Ts 5,23-24)

Idź w † pokoju
Lub:
Trwaj w † w pokoju.
Penitent: Amen.
(Nowa Agenda II, rok 2006: Spowiedź Prywatna, Indywidualna)

Cierpiący na krzyżu Pan objął swa modlitwą nie tylko tych, którzy stali pod krzyżem wrogów i serdecznych przyjaciół opłakujących Go, ale ludzi wszystkich wieków i pokoleń. Modlił się również za nas. Wszyscy, bez wyjątku jesteśmy winni śmierci naszego Zbawiciela. Nasze grzechy również oskarżały Jezusa pod pałacem Piłata i wołały: „Ukrzyżuj, ukrzyżuj Go!” Śmierć Jezusa była nam potrzebna. Umarł, aby nas ratować, wykupić z mocy grzechu i obdarzyć życiem wiecznym. Dlatego Chrystus nas włączył do swej modlitwy: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią.” Pan Jezus nieustannie oręduje za nami u Ojca naszego, który jest w niebie, stale, bowiem grzeszymy i w ten sposób zapieramy się Zbawiciela. Pan, widząc grzechy i nieprawości nasze, jak nasz najlepszy i jedyny Orędownik u Ojca, błaga: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”. Arcykapłańska służba Pana i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa polega na nieustającym orędownictwie za nami. Autor listu do Hebrajczyków pisze o tej służbie następująco: „Chrystus, który soie zjawił jako arcykapłan dóbry przyszłych, wszedł pzez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący, wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, a le z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia. Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej ale do samego nieba, aby się wstawić teraz za nami przed obliczem Boga” (Hbr 9,11.12.24). A ta krew Chrystusa mówi lepiej, jak pisze również autor Listu do Hebrajczyków, aniżeli krew Abla. Nie domaga się ona zemsty za niewinnie przelaną krew, lecz prosi o przebaczenie dla grzesznej ludzkości. Ona mówi słowami z krzyża: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią”.

(Ks. prof. dr hab. Manfred Uglorz: Kazanie Ukrzyżowanego, 2004)