Nazwać niewysłowione, czyli o samotności w Piśmie Świętym

Podczas procesu i krzyżowej drogi prawie wszyscy Go opuścili. Pod krzyżem stały niewiasty, Jego Matka i tylko jeden uczeń, św. Jan. W bólu i śmierci jest się zawsze samotnym. Zwłaszcza kiedy nie otaczają sami bliscy, ale także szydzący wrogowie.

Trudno odpowiedzieć na pytanie, na ile słowa Jezusa: „Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił” świadczą o Jego poczuciu opuszczenia także przez Ojca. Były to bowiem pierwsze słowa starotestamentalnego Psalmu. Jezus być może chciał w ten sposób zwrócić uwagę na to, że spełniają się na Nim proroctwa Starego Testamentu. Na pewno ilustrują to, co się wówczas działo, a więc i osamotnienie wiszącego na krzyżu Jezusa.

Przezwyciężona

Samotność jest pochodną ludzkiego grzechu. Dlatego można mieć nadzieję, że wraz ze zwycięstwem Jezusa na krzyżu i ona zostanie przezwyciężona. Jezus obiecuje swoim uczniom, że opuszczając z powodu Niego i Ewangelii swoich bliskich, zyskują nowych braci, siostry i matki.

Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą. Jezus odpowiedział: Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym. Mk 10, 28-30

Zyskuje się coś znacznie większego. Przyjaźń Jezusa. Chrześcijanin nigdy nie jest samotny, bo zawsze jest z nim Zmartwychwstały Chrystus, który zaprasza do domu Ojca.

Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. (Ap 3,20)

Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie. W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. J 14, 1-3