Rorate coeli

Ne irascaris, Domine, ne ultra memineris iniquitatis
(Iz 64, 9)

Nie bądź zagniewany, Panie! Nie pamiętaj dłużej naszych grzechów!

Gdy Izajasz wypowiadał te słowa, Naród Wybrany znajdował się w bardzo trudnej sytuacji politycznej - całkowitej zależności od Babilonu, dokąd deportowano znaczną część Izraelitów. Choć teraz jesteśmy wolni, najgorsza niewola często jest nadal naszym doświadczeniem. To zniewolenie złem, które chrześcijanie nazywają grzechem. Dlatego jasnym staje się, dlaczego pieśń zaczyna się od próśb: Nie pamiętaj dłużej naszych grzechów! Nie bądź zagniewany Panie! Wypływają one z doświadczenia, że konsekwencje naszych czynów dotykają nie tylko nas samych, ale i innych wokół nas.


Ecce civitas Sancti facta est deserta, Sion deserta facta est, Jerusalem desolata est
(Iz 64, 10)

Oto miasto Świętego opuszczone, Syjon stał się pustkowiem, Jerozolima wyludniona

Domus sanctificationis tuae et gloriae tuae, ubi laudaverunt te patres nostri
(Iz 64, 11)

Świątynia Twoja i dom chwały Twojej, gdzie wielbili Cię nasi ojcowie

W tym wypadku konsekwencją grzechu Izraela była zaniedbana Świątynia Jedynego Boga, opuszczona Jerozolima oraz wygnanie ludu. Przedstawiony tutaj tragiczny widok jest nie tylko częścią lamentacji, ale również delikatnym zaproszeniem Boga do działania, aby odnowił swoją jedyną Świątynię, gdzie przez pokolenia wielbił Go Jego naród.