Wyjdź!

Wezwanie Boga, które kieruje On do każdego człowieka, jest tak naprawdę wezwaniem człowieka, by zrealizował on najgłębsze pragnienie swego serca. Bo człowiek często żyje na ziemi, zajmuje się różnymi sprawami i nie pyta siebie, czego tak naprawdę gorąco pragnie. Ale Bóg to pragnienie zna – i wzywając czasem w sposób radykalny (gdy patrzy się na to z boku), pomaga człowiekowi przeżyć swoje życie w pełni.

Tak było z Abrahamem, tak było z Szawłem. Wzywając ich, Bóg jednocześnie dał im możliwość uzyskania w pełni tego, czego najbardziej pragnęli: Abraham został ojcem – i to nie jednego syna, a wielu narodów: „Pan rzekł do Abrama: «Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę. Uczynię bowiem z ciebie wielki naród, będę ci błogosławił i twoje imię rozsławię: staniesz się błogosławieństwem. Będę błogosławił tym, którzy ciebie błogosławić będą, a tym, którzy tobie będą złorzeczyli, i ja będę złorzeczył. Przez ciebie będą otrzymywały błogosławieństwo ludy całej ziemi»” (Rdz 12,1-3), a Paweł mógł gorliwie służyć Bogu Prawdziwemu, czego z całego serca pożądał (Dz 22,3).

Charakterystyczne jest jednak, że Bóg nie mówi szczegółowo, jak realizować to ogromne pragnienie, które się otrzymuje. Konkretny sposób, w jaki człowiek odpowiada na to wezwanie, pozostawiony jest jego twórczej wolności. Właśnie odpowiedzialność i twórczość w budowaniu własnego życia jest najdoskonalszą formą realizacji podobieństwa do Stwórcy. Wola Boga nie jest z góry szczegółowo zapisanym planem, określającym kształt ludzkiego życia.

Patrząc na postać Abrahama i jego wypełnianie powołania można dostrzec, że wiąże się ono z niejednym trudem i kryzysem. Kiedy po kolejnych latach wędrówki nie spełnia się obietnica potomstwa Abraham całkiem logicznie i realistycznie ocenia swoją sytuację i na obietnicę nagrody od Boga tak odpowiada: „O Panie, mój Boże, na cóż mi ona, skoro zbliżam się do kresu mego życia, nie mając potomka; przyszłym zaś spadkobiercą mojej majętności jest Damasceńczyk Eliezer. Ponieważ nie dałeś mi potomka, ten właśnie zrodzony u mnie sługa mój, zostanie moim spadkobiercą.” (Rdz 15,2-3) Można by uznać, że Abraham rezygnuje ze swojego pierwszego pragnienia, skoro tak długo się ono nie zrealizowało. Zawiera więc swoisty kompromis pomiędzy pragnieniem a rzeczywistością: spadkobiercą będzie sługa zrodzony w jego domu, ktoś rzeczywisty, kogo można zobaczyć, z kim można porozmawiać. Odpowiedź Boga może zadziwiać: „Ale oto usłyszał słowa: «Nie on będzie twoim spadkobiercą, lecz ten po tobie dziedziczyć będzie, który od ciebie będzie pochodził». I poleciwszy Abramowi wyjść z namiotu, rzekł: «Spójrz na niebo i policz gwiazdy, jeśli zdołasz to uczynić»; potem dodał: «Tak liczne będzie twoje potomstwo». Abram uwierzył i Pan poczytał mu to za zasługę.” (Rdz 15,4-6) Czy jednak od razu nastąpiło wypełnienie tej obietnicy? Nie. Czekanie trwało nadal i Abraham zaczął działać po ludzku, modyfikując kolejny raz swoje pierwotne pragnienie: za podpowiedzią żony, Sary, Abraham począł syna z niewolnicą Hagar (Rdz 16,1-4). Czy takie działanie to bunt przeciwko Bogu? Nie. To próby odczytania woli Boga na nowo, w rzeczywistości, która nieubłaganie zdawała się przeczyć jego pragnieniom: on miał już sto lat, Sara dziewięćdziesiąt. Bóg jednak kolejny raz ponawia swoją obietnicę: „A Bóg mu na to: «Ależ nie! Żona twoja, Sara, urodzi ci syna, któremu dasz imię Izaak. Z nim też zawrę przymierze, przymierze wieczne z jego potomstwem, które po nim przyjdzie. Co do Izmaela, wysłucham cię: Oto pobłogosławię mu, żeby był płodny, i dam mu niezmiernie liczne potomstwo; on będzie ojcem dwunastu książąt, narodem wielkim go uczynię. Moje zaś przymierze zawrę z Izaakiem, którego urodzi ci Sara za rok o tej porze».” (Rdz 17,19-21). Znowu wszystko sprowadzone zostało do trwania w pierwszym zawierzeniu.