Wyjdź!

Słowo „powołanie” - jeśli popatrzeć na nie z punktu widzenia Boga – oznacza wezwanie; widziane od strony człowieka oznacza odpowiedź, co nierozerwalnie wiąże się z posłuszeństwem. Do czego jednak Bóg wzywa każdego człowieka bez wyjątku? Odpowiedź na to pytanie znaleźć można jedynie w Jego Słowie i w historiach ludzi, którzy to Boże wezwanie zrealizowali w swoim życiu.

Każdy człowiek wezwany jest przez Boga do przeżycia swojego istnienia tu, na ziemi, w wolności i dziecięctwie Bożym: „W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym” (Ef 1,4-6).

Cała Biblia wskazuje na to, jak bardzo Bogu zależy na wolności człowieka nie tylko tej fizycznej, o której mówi wyprowadzenie Izraelitów z Egiptu czy wyzwolenie z niewoli babilońskiej, ale też o wyzwolenie człowieka z niewoli grzechu i śmierci, które dokonało się dzięki śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Doskonale znane nam są słowa Apostoła Pawła: „Ku wolności wyswobodził nas Chrystus” (Ga 5,1a).

Dlatego można powiedzieć, że Bóg nie ma gotowego, szczegółowego planu wobec człowieka, ale chce, by człowiek w swojej wolności podejmował decyzje, dotyczące swojego życia. A jednak w Biblii znaleźć można wiele postaci, którym Bóg zlecił wykonanie konkretnego zadania. Czy jednak oznaczało to zniewolenie człowieka?

Czytając Pismo Święte widać, że tym, który wzywa, powołuje, jest Pan; powołanie jest Jego łaską, darem, charyzmatem. On powołuje, kogo chce i kiedy chce. Powołanie jest to pełne tajemnicy spotkanie słabego i grzesznego człowieka z trzykroć Świętym Bogiem. To wielka sprawa człowieka z Bogiem. Powołanie jest dialogiem. Bóg bowiem nie niszczy wolności człowieka. Bóg proponuje: „Pan rzekł do Abrama: wyjdź...”(Rdz 12,1). Człowiek odpowiada: „Abram udał się w drogę...” (Rdz 12,4) Pan posyła: „Kogo mam posłać? Kto by nam poszedł? Oto ja, poślij mnie!” (Iz 6, 8).

Takie wybranie przez Boga do wykonania konkretnego zadania jest łaską, na którą powołany nie zasłużył swoimi czynami. Mówi o tym Księga Rodzaju, opisując powołanie Abrahama: „Bo upatrzyłem go jako tego, który będzie nakazywał potomkom swym oraz swemu rodowi, aby przestrzegając przykazań Pana postępowali sprawiedliwie i uczciwie, tak żeby Pan wypełnił to, co obiecał Abrahamowi” ( Rdz 18, 19), Izaaka: „A wtedy Bóg rzekł do Abrahama: Niechaj ci się nie wydaje złe to, co Sara powiedziała o tym chłopcu i o twojej niewolnicy. Posłuchaj jej, gdyż tylko od Izaaka będzie nazwane twoje potomstwo.” (Rdz 21,12), czy Jakuba: „Pan jej powiedział: «Dwa narody są w twym łonie, dwa odrębne ludy wyjdą z twych wnętrzności; jeden będzie silniejszy od drugiego, starszy będzie sługą młodszego»” ( Rdz 25, 23). Tę darmowość łaski wybrania odczuwali niejednokrotnie sami powołani. Gedeon mówi do Boga: „Wybacz, Panie mój! Jakże wybawię Izraela? Ród mój jest najbiedniejszy w pokoleniu Manassesa, a ja jestem ostatni w domu mego ojca” ( Sdz 6,15). Kiedy Bóg wybiera Saula na króla, ten zwraca się do Niego w słowach: „Czyż ja nie jestem Beniamitą – z jednego z najmniejszych pokoleń izraelskich, a mój ród czyż nie jest najniższy ze wszystkich rodów pokolenia Beniamina? Czemuż więc odzywasz się do mnie tymi słowami?” (1 Sm 9, 21). Podobna sytuacja występuje przy powołaniu Jeremiasza: „I rzekłem: «Ach, Panie Boże, przecież nie umiem mówić, bo jestem młodzieńcem!»” (Jr 1,6), czy Amosa: „I odpowiedział Amos Amazjaszowi: «Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem uczniem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. Od trzody bowiem wziął mnie Pan i rzekł do mnie Pan: "Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego!" (Am 7,14-15).