Różaniec misyjny 2010

Środa, 27 października

Rozważanie tajemnic chwalebnych, w których kontemplujemy Chrystusa oraz Jego Matkę w chwale, pozwala nam wyraźniej dostrzec cel, do którego jesteśmy powołani. Jest nim udział w życiu Boga, komunii miłości, jaka realizuje się w Ojcu, Synu i Duchu Świętym.

1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

„Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto wierzy we Mnie, nawet jeśliby umarł, będzie żył” (J 11, 25-26).

To dzięki wierze rodzimy się do nowego życia i wchodzimy w przestrzeń łaski, w wewnętrzną komunię z Bogiem. Odkrywamy, że Bóg jest stale przy nas i nas kocha i w odpowiedzi na Jego miłość chcemy do Niego przylgnąć. Na ile przyjmujemy Boga i pozwalamy Mu się ogarnąć, na tyle możemy Go udzielać innym.

Maryjo, która przewodzisz nam w „pielgrzymce wiary”, upraszaj nam łaskę trwania w wierze i dzielenia się nią z naszymi braćmi.

2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa

„Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. (...) A gdy Pan Jezus to do nich powiedział, został wzięty do nieba i zasiadł po prawej stronie Boga” (Mk 16, 15; 19).

Słowa, które Zmartwychwstały Pan wyrzekł do swoich uczniów tuż przed wniebowstąpieniem, są wyraźnym wezwaniem, abyśmy dzielili się dobrą nowiną o tym, że Bóg jest obecny w świecie i każdego człowieka chce uczynić szczęśliwym. Być apostołem to znaczy swoim życiem ukazywać innym drogę do prawdziwego szczęścia, które jest w Bogu.

Maryjo, pierwsza Misjonarko, naucz nas mówić o Bogu nie tylko słowami, ale także naszym codziennym życiem.

3. Zesłanie Ducha Świętego

„Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, byli wszyscy razem w tym samym miejscu. Nagle rozległ się szum z nieba, jakby gwałtownie wiejącego wiatru. (…) Wszystkich napełnił Duch Święty” (Dz 2, 1-4).

Chrześcijanin to ktoś napełniony Duchem Świętym, a nie „duchem tego świata” czy własnymi pomysłami na czynienie dobra. Duch świata rodzi podziały, rywalizację i zazdrość. Apostołowie trwają we wspólnocie, świadomi własnej niewystarczalności oczekują na pomoc z nieba. Bóg im ją zsyła, aby nie swoimi siłami, ale mocą Ducha Świętego głosili
Dobrą Nowinę.

Maryjo, która wraz z Apostołami trwałaś w Wieczerniku, daj nam wytrwałą nadzieję.

4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny

Pan spojrzał na uniżenie Służebnicy swojej, czyniąc jej wielkie rzeczy (por. Łk 1, 48-49).

Maryja wzięta do chwały niebieskiej z ciałem i duszą. Można powiedzieć, że to pokora unosi jej duszę i ciało, nadaje jej lekkości i pozwala się prowadzić Duchowi Bożemu. Swoją wolę poddaje całkowicie woli Bożej. W życiu często doświadczamy jak ciąży nam nasza „wola własna”, jak echo słów zrodzonych z pychy: „nie będę służył”. Ale Bóg proponuje nam zmianę kierunku, który ocala nas i cały świat.

Maryjo, dziękujemy Ci za to, że wskazujesz nam prawdziwą drogę świętości i apostolstwa.

5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi

„Na niebie ukazał się wielki znak: Kobieta obleczona w słońce. Pod jej stopami – księżyc, a na jej głowie – wieniec z dwunastu gwiazd” (Ap 12, 1).

Królować znaczy służyć. Maryja jest Królową, pozostając „służebnicą Pańską”. Taka jest zasada Królestwa Bożego, o którym Jezus powiedział, że „nie jest z tego świata”. Królestwa ziemskie, choć niekiedy wydają się bardzo silne, kiedyś osiągają swój kres, upadają trony i panowania. Królestwo Boże jest wieczne, tak jak wieczna jest miłość.

Maryjo, Królowo świata, upraszaj łaskę, abyśmy włączyli się w misję budowania Królestwa Bożego na ziemi.