II modlitwa eucharystyczna jest to modlitwa ułożona krótko po II soborze watykańskim, w ramach prac nad odnowionym Mszałem. Na zlecenie Stolicy Apostolskiej opracował ją zespół ekspertów, któremu przewodniczył wybitny francuski liturgista Pierre Journel. Tekst tej modlitwy jest dość swobodną adaptacją starożytnej modlitwy eucharystycznej zapisanej w Tradycji Apostolskiej autorstwa właśnie Hipolita Rzymskiego (ok. 215 r.). Mówi się, że Hipolit był pierwszym antypapieżem, a spór dotyczył wiary w Trójcę Świętą. Po śmierci papieża, z którym toczył się konflikt, Hipolit wraz z nowym prawowiernym papieżem Poncjanem, został zesłany do kopalni, gdzie obydwaj ponieśli śmierć męczeńską.

II modlitwa eucharystyczna jest krótka, prosta i bardzo przejrzysta w swej strukturze. Charakteryzuje się silnym wymiarem trynitarnym. Posiada własną prefację, która jednak nie jest obowiązkowa i można ją zastąpić inną (zwłaszcza z tymi, które ujmują misterium zbawienia, np. prefacje zwykłe) i wspomnienie tajemnicy dnia. Można odmawiać ją bez ograniczeń, uwzględniając prefacje własne i ewentualnie okresowe.

Prefacja własna II modlitwy eucharystycznej zaczyna się od wezwania zebranych do składania Ojcu dziękczynienia zawsze i wszędzie. Słowa te, zaakcentowane na początku, wskazują na Boskiego Adresata tej modlitwy, którą jest Ojciec niebieski. Prefacja poucza, że to dziękczynienie zanosimy do Ojca przez Jego umiłowanego Syna Jezusa Chrystusa.

Prefacja streszcza historię zbawienia, koncentrując się na osobie Syna Bożego, nazywając Go Słowem, w duchu Prologu Ewangelii wg św. Jana. A także ukazuję rolę Syna Bożego w dziele stworzenia i zbawienia świata. On najpierw „stał się człowiekiem za sprawą Ducha Świętego i narodził się z Dziewicy” – w ten sposób tekst przywołuje tajemnicę wcielenia i Bożego narodzenia. Następnie przechodzi do tego, co było w życiu Jezusa najważniejsze: w wypełnianiu swojej misji kierował się On wolą Ojca aż po krzyż.

To jakby echo słów, którymi posłużył się autor Listu do Hebrajczyków przywołując słowa Jezusa, który po przyjściu na świat mówi: „Ofiary ani daru nie chciałeś” (Hbr 10, 5). Powód? Są one nietrwałe. „Ale Mi utworzyłeś ciało; całopalenia i ofiary za grzech nie podobały się Tobie. Wtedy rzekłem: Oto idę (...), aby spełnić wolę Twoją, Boże” (Hbr 10, 5-7)”. Jezus przychodzi, by spełnić wolę Boga. Jego ziemska droga zaczyna się bowiem od „ogołocenia się”: „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi (...) stając się posłusznym aż do śmierci” (por. Flp 2,7-8). Jak zauważa papież Franciszek, „posłuszeństwo woli Bożej jest drogą Jezusa, która zaczyna się od tego: 'Idę, aby spełnić wolę Bożą'”. Jest to również „droga świętości, chrześcijanina, ponieważ była to właśnie droga naszego usprawiedliwienia: aby Bóg, zamysł Boży, został zrealizowany, aby dokonało się zbawienie Boże”. W przeciwieństwie do tego, co wydarzyło się w Raju przez „nie-posłuszeństwo Adama”, które „wyrządziło krzywdę całej ludzkości” (27.01.2015).

Wypełniając wolę Ojca, Jezus nabył dla Niego „lud święty, gdy wyciągnął swoje ręce na krzyżu, aby śmierć pokonać i objawić moc Zmartwychwstania”. Wtedy z przebitego boku Jezusa narodził się Kościół – Lud Nowego Przymierza. Łączy się on wraz z Jezusem w głoszeniu chwały Ojca oraz z aniołami i świętymi. Uczestnicząc bowiem w liturgii ziemskiej otrzymujemy zadatek Nieba. „Liturgia ziemska daje nam niejako przedsmak uczestnictwa w liturgii niebiańskiej, odprawianej w mieście świętym Jeruzalem, do którego pielgrzymujemy, gdzie Chrystus siedzi po prawicy Bożej jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku” (Sacrosanctum concilium, 8). W ten sposób przekraczamy granice czasu i wznosimy naszą modlitwę powtarzając słowa Serafinów adorujących tron Boga (por. Iz 6,3) – hymn uwielbienia: Święty, święty, święty.

WIARA.PL DODANE 16.02.2021 AKTUALIZACJA 03.04.2021

Dziękujemy, że nas wybrałeś

Wielki Post i Wielkanoc 2021 w jednym miejscu »

więcej »