Ku przebóstwieniu

Warto jeszcze spytać dlaczego Jezus nie prosi za światem, ale za uczniami. Chyba znaczące, ale nie chcę narzucać swojej odpowiedzi...

A reszta? Niech nie kalają tego moje słowa. Niech kiełkuje i rośnie w kontemplacji.

5. W praktyce

• Przyjaźń z Bogiem, bliskość z Bogiem to nie jest coś, co możemy sobie sami wziąć. Ale na pewno jest to coś, do czego Bóg człowieka zaprasza. Każdego, kto jest uczniem Jego Syna, Jezusa Chrystusa... Taki jest Bóg. Nie trzyma nas na dystans, ale przychodzi do nas blisko i zaprasza do bycia blisko... Ale prawda ta, choć przewija się w wszystkich czytaniach tego święta, jest chyba mało praktyczna... W każdym razie warto chyba, by mówiąc o Bożej miłości nie słodzić, ale pokazywać Boga idącego razem z człowiekiem przez życie; jego chwile jasne i ciemne...
   
• Oto ja, poślij mnie! – woła Izajasz. Piękna odpowiedź człowieka na dylematy Boga. Nie unikanie tematu, udawanie, że się nie rozumie, wykręcanie się czy nawet odmawianie: oto ja, poślij mnie... Szczególnie chyba ważne dla tych, którzy stojąc wobec wyboru drogi życiowej rozmyślają nad swoim powołaniem.
   
• Bóg chce być bliski człowiekowi. I w tym chyba szczególnie powinien naśladować Go każdy kapłan: być bliski człowiekowi. Miejscem dla kapłana nie jest wysoki tron w sali wypełnionej dymem pochwał i kadzideł. Miejsce dla kapłana jest tam, gdzie jest człowiek. W różnych życiowych sytuacjach...
   
• Motor napędowy powołania kapłańskiego? Chyba to, by jak Jezus dzielić się nadzieją, która w nim jest; zapraszać ludzi do nieba. W życiu kapłańskim możliwych jest wiele różnych trudności. Łatwo też chyba zejść na różne, niekoniecznie zaraz grzeszne manowce. Dobrze, jeśli kapłana napędza pragnienie, by jak najwięcej ludzi przyjęło Chrystusowe zaproszenie do nieba...