Droga Krzyżowa z Janem Pawłem II

Stacja VII

DRUGI UPADEK

„Cierpienie ludzkie osiągnęło swój zenit w męce Chrystusa. Równocześnie zaś weszło ono w całkowicie nowy wymiar i w nowy porządek: zostało związane z miłością” - SD18.     

* * *

Cierpienia, bóle, choroby, operacje i pobyty w szpitalu - tyle razy w ciągu dwudziestu siedmiu lat pontyfikatu - Pan nie oszczędził Janowi Pawłowi II momentów cierpienia. Ostatnia przed śmiercią hospitalizacja Jana Pawła II była już jego dziesiątym pobytem w szpitalu. Ojciec Święty spędził w różnych miejscach tego rodzaju 165 dni. W listopadzie 1992 roku przypadkowo potknął się na posadzce w Pałacu Apostolskim, gdy przyjmował na audiencji uczestników konferencji Światowej Organizacji Wyżywienia i Rolnictwa. Było to silne stłuczenie, na szczęście bez poważniejszych skutków wewnętrznych, ale Papież przez kilka tygodni miał lewą rękę unieruchomioną na temblaku.

Upadek i powstanie do zajęć. Można by było zapytać: co cię stawiało na nogi, Ojcze Święty? Co cię pchało do spełniania twojej misji? Co nakazywało ci wręcz, nie liczyć się ani z wiekiem, ani z chorobą? To właśnie powiązanie, którego dokonał Chrystus - cierpienia z miłością, jest odpowiedzią na zagadkę twojego życia i posługi. Odpowiedziałeś Chrystusowi za przykładem św. Piotra trzykrotnie: kocham. I właśnie ta miłość do Chrystusa i jego Kościoła napędzała cię niejako od środka, by kochać cierpiąc i by cierpieć kochając. To właśnie ta miłość nakazywała ci każdego dnia, mimo ciężkiej choroby, podnosić się z łóżka i stawać przy ołtarzu, by sprawować Eucharystyczną ofiarę. Ona cię pchała także do tego, by z okna szpitalnego, chociaż popatrzeć z miłością na ludzi i stamtąd udzielać im apostolskiego błogosławieństwa.

Jezu Chryste, pomóż nam odczytać tę katechezę pełną cierpienia z miłości aż do końca.