Prawdziwi czciciele

Słuchając Kościoła

„Prośba Jezusa do Samarytanki: „Daj mi pić” (J 4,7), która przekazana zostaje w liturgii trzeciej niedzieli, wyraża uczucie Boga do każdego człowieka i pragnie wzbudzić w naszym sercu pragnienie daru „wody, który tryska ku życiu wiecznemu” (w. 14): jest to dar Ducha Świętego, który czyni z chrześcijan „prawdziwych czcicieli”, którzy modlą się do Ojca „w duchu i prawdzie” (w. 23). Tylko ta woda może ugasić nasze pragnienie dobra, prawdy i piękna! Tylko ta woda, dana nam przez Syna, nawadnia pustynie niespokojnej i nienasyconej duszy, dopóki ta „nie spocznie w Bogu”, zgodnie ze słynnymi słowami świętego Augustyna” (Benedykt XVI, Orędzie na Wielki Post 2011).

„Innym wyzwaniem dla Kościoła jest umiejętność przywrócenia treści i dynamizmu mistagogicznemu wymiarowi dróg inicjacji, bez którego drogi te byłyby pozbawione istotnego elementu w procesie wychowania do wiary. Jeszcze innym wyzwaniem jest w końcu potrzeba, by nie delegować na szkolne zajęcia wychowania religijnego zadania, które jest właściwe Kościołowi, a mianowicie głoszenia Ewangelii i wzbudzania wiary również u dzieci i młodzieży” (Nowa ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej, 18).

Trudna rozmowa

Dialog Jezusa z Samarytanką wzbudza sporo kontrowersji. Najczęściej wykorzystywany jest przez wszelkiej maści kontestatorów, negujących sens celebracji, sakramentów, znaków i norm, regulujących życie wspólnoty. Ich zdaniem prawdziwy kult w duchu to zupełna swoboda, spontaniczność i brak jakichkolwiek reguł. Jego istotą jest wyrażenie siebie. Określenie trochę dziwne, zważywszy na to, że „Jezus (…) nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co się w człowieku kryje” (J 2,24-25). Ta wiedza sprawia, że Jezus kieruje naszą uwagę na drugi człon wypowiedzi o prawdziwych czcicielach. Na prawdę. „To powiedziałaś zgodnie z prawdą” (J 4,18). Aby doświadczyć mocy krzyża i zmartwychwstania, aby stać się prawdziwym czcicielem Ojca, trzeba stanąć w prawdzie przed Bogiem i własnym sumieniem. Inaczej człowiek „znów będzie pragnął” (J 4,13).