Zanim rozszarpią

Z Psalmu 7

Panie, Boże mój, do Ciebie się uciekam,
wybaw mnie i uwolnij od wszystkich prześladowców,
zanim, jak lew, ktoś nie porwie i nie rozszarpie mej duszy,
gdy zabraknie wybawcy.
(...)
Niech ustanie nieprawość występnych,
a sprawiedliwego umocnij,
Boże sprawiedliwy, który przenikasz serca i sumienia.

Znów skarga. Na wrogów i prześladowców. Jakby właśnie doświadczenia różnorakich krzywd były główną inspiracją autorów Psalmów... Można się zżymać, gdy wrogowie daleko, a wszystko, co moglibyśmy od biedy uznać za prześladowanie to ich z nami polemika. W sprawie aborcji, tabletki dzień po, podejścia do LGBT i takich tam... Ale gdy wrogowie są blisko, gdy nie o wizję świata chodzi, ale zagrożona jest nasza spokojna codzienność, nasze relacje z rodziną i znajomymi, nasza praca, a więc i możliwość utrzymania się...

Tak często dziś powtarza się, że Bóg jest miłosierny dla grzesznika. Ale czy to miałoby znaczyć, że los krzywdzonego jest Mu obojętny? Żarliwość, z jaką autor tego Psalmu prosi Boga pokazuje, że nie. Że Bóg jednak widzi. I inaczej patrzy na tego, który krzywdzi i tego, który jest krzywdzony.

Znikąd pomocy, Boże. Wszyscy, prawie wszyscy,  mnie opuścili. Jestem dla nich jakimś zrzędą, mitomanem we wszystkim dopatrującym się spisku.... Bo agresję, która nie wyraża się w biciu i wrzasku trudniej zauważyć. Zresztą wygodniej jej nie widzieć. Bo trzeba by zareagować... A tak można zamknąć oczy albo zatkać uszy, a potem ze szczerym zdumieniem powtarzać „ale o co chodzi”?

A ja nie szukam zemsty, Chciałbym tylko, jak Psalmista, żeby ta nieprawość występnych ustała. Żeby przestali. Ale tak naprawdę, nie żeby to była tylko dłuższa przerwa przed nieuchronnymi kolejnymi wymierzonymi mi razami... Wybaw mnie od nich Boże. Przemień ich serca. Zanim mnie rozszarpią...