Odmieniająca moc przebaczenia

Z Psalmu 130

Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Panie,
Panie, któż się ostoi?
Ale Ty udzielasz przebaczenia,
aby Ci służono z bojaźnią.

Psalm 130 to wołanie „z głębokości” człowieka zdeptanego. Przez życie, przez innych ludzi, przez własny grzech? Chyba po trosze przez wszystko, choć chyba najbardziej przez to ostatnie. W jego mniemaniu cierpienie, które go spotyka jest skutkiem grzechu. Dlatego prosi Boga o wybaczenie...

W jego mniemaniu. No bo patrząc z perspektywy Nowego Testamentu wiemy już, że niekoniecznie tak jest. Że cierpienie nie musi być karą za grzechy (choć może być karą leczącą z głupoty grzeszenia), a powodzenie niekoniecznie jest nagrodą za bycie porządnym. Często bywa odwrotnie.

Najpiękniejsze jednak w tych paru wersach jest chyba to stwierdzenie o Bogu przebaczającym, by służono mu „z bojaźnią”. Nie chodzi oczywiście o strach przed Bogiem, ale szacunek do Niego. Przecież ten, komu Bóg wybaczył na pewno nie ma powodu, by się Go obawiać. Ale to przebaczenie powoduje, powinno powodować, że człowiek będąc Bogu wdzięczny bardziej Go szanuje...

Tak bywa często i w życiu codziennym. Niereagowanie na zło rozzuchwala. Przebaczenie, ale przebaczenie, które od winnego czegoś jednak wymaga – np. przyznania się do winy, naprawienia szkody – budzi wdzięczność. Tępe domaganie się zemsty budzi tylko niechęć i złość...

Grzesznikiem, jestem Boże. Wiesz o tym najlepiej. Dziękuję, że zawsze mi wybaczasz, że ciągle wkładasz na mój palec pierścień marnotrawnego syna. Dziękuję, że patrzysz nie tylko na moje grzechy, ale i na to, że staram się być lepszym człowiekiem. Przytłacza mnie fakt, że choć z czasem w jednym bywa lepiej, w innym zło zaczyna się coraz szerzej wlewać w moje serce. Ufam jednak, że z Twoją pomocą nawet jeśli tego zła całkiem się nie pozbędę, to przynajmniej nie opanuje mnie ono bez reszty. I z pokorą będę umiał szczerze wyznać: „moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina”.