Zmiłuj się nade mną, Boże

Z Psalmu 51

Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.

Uznaję bowiem nieprawość moją,
a grzech mój jest zawsze przede mną.
Przeciwko Tobie samemu zgrzeszyłem
i uczyniłem, co złe jest przed Tobą.

Za co przepraszać? Przecież nic złego nie zrobiłem. Mam rację, mam swoje potrzeby, to inni są winni, bo to, bo tamto… Ja nie, ja tylko… Częsta dziś postawa. Chrześcijanin musi inaczej. Konfrontować swoje życie z wymaganiami, jakie stawiają Boże przykazanie, konfrontować też z wymaganiami, jakie stawia Ewangelia. Znacznie bardziej wymagającymi. Bo chrześcijanin to ten, co próbuje już na ziemi stać się jak obywatel nieba.

Jestem grzesznikiem, Boże. Ze smutkiem i zażenowaniem odkrywam, że z czasem pojawiają się we mnie jakieś nowe grzechy. Że zadowolony z siebie przestaję brać się w karby… Że mówię sobie „to nic takiego”, „to drobiazg”… Przepraszam Boże. Nawet jeśli to drobiazgi. Proszę, wybacz mi i pomóż mi stać się człowiekiem według Twojego upodobania. Nie byle jakim, który zadowala się tym, że nikogo nie zabił, i nikomu nie wyciągnął z kieszeni. Takim, który widzi, że zabija też słowo, a nawet tylko lekceważąca obojętność. I że okrada też ten, kto jest nieuczciwy…