Sam byłbym bezradny

Z Psalmu 51

Stwórz, Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.

To modlitwa człowieka świadomego swoich grzechów. Prosi on Boga o wybaczenie – można powiedzieć krótko – ale warto zwrócić uwagę na szczegóły.  

Prosi on najpierw Boga o stworzenie w nim czystego serca. To echo prawdy, że grzech brudzi, ale też przypomnienie, że człowiek sam nie potrafi tego swojego serca „wyprać”. Że albo potrzeba, by Bóg je „wyprał”, albo że potrzebne jest mu nowe, dane mu przez Boga. Bez tego serce człowieka, on sam, ciągle jest brudny. Chrześcijanin może widzieć w tym przypomnienie prawdy, że spowiedź nie tylko odpuszcza grzechy, ale umacnia w dobrym.

Jeszcze wyraźniej wskazuje na to prośba „i odnów we mnie moc ducha”. Grzech osłabia tę moc albo całkiem ją niszczy, a człowiek sam, bez pomocy Bożej łaski, z grzechem nie potrafi sobie poradzić. Gdy jej nie chce, o nią nie prosi, nie spowiada się…

„Nie odrzucaj mnie od swego oblicza” przypomina, że grzech niszczy przyjaźń z Bogiem. W raju obrazem tego było, gdy człowiek po grzechu schował się przed Bogiem. Ważne i dziś gdy pytamy o powody szerzącej się niewiary. Zaczyna się od grzechu. Dlatego tak ważne jest sprzeciwianie się propagowaniu tego, co złe.. Bo wpadając w to zło człowiek nie tylko popełnia ten jeden grzech, ale prowadzi go to do odrzucenia Boga...

„Nie odbieraj mi świętego ducha swego” to jakby inne nazwanie tego samego: grzech niszczy przyjaźń z Bogiem, człowiek jakby nie jest już wyposażony Jego mocą. Niewiele więc już może…

Boże, Ty znasz wszystkie moje słabości. Wiesz też jednak, że nie kocham zła. Że tak naprawdę nie chcę tego zła, które zdarza mi się popełniać, brzydzę się nim.   Mam nadzieję, że te moje słabości nie sprawiają, że nasza przyjaźń – może zbyt wielkie słowo, ale nie znajduję teraz innego – może trwać. I proszę, bym nigdy zła nie pokochał. Bym nigdy zła nie nazwał dobrem.