Uratuj, ale bądź wola Twoja

Z Psalmu 102

Panie, słuchaj modlitwy mojej,
a wołanie moje niech do Ciebie przyjdzie!
Nie kryj przede mną swego oblicza
w dniu utrapienia mojego!
Nakłoń ku mnie Twego ucha:
w dniu, w którym Cię wołam, szybko mnie wysłuchaj!

Dni bowiem moje jak dym znikają,
a kości moje płoną jak w ogniu.
Moje serce wysycha spalona jak trawa,
zapominam nawet o spożyciu chleba.
Od głosu mojego jęku
moje kości przywarły do skóry.
Jestem podobny do kawki na pustyni,
stałem się jak sowa w ruinach.
Czuwam i jestem jak ptak
samotny na dachu.
Każdego dnia znieważają mnie moi wrogowie,
srożąc się na mnie przeklinają moim imieniem.
Albowiem jak chleb jadam popiół
i z płaczem mieszam mój napój,
na skutek oburzenia Twego i zapalczywości,
boś Ty mnie podniósł i obalił.
Dni moje są podobne do wydłużonego cienia,
a ja usycham jak trawa.

Ty zaś, o Panie, na wieki zasiadasz na tronie,
a imię Twoje [trwa] przez wszystkie pokolenia.
Powstaniesz i okażesz litość Syjonowi,
bo czas już, byś się nad nim zmiłował,
<bo nadeszła godzina>.
Twoi bowiem słudzy miłują jego kamienie
i użalają się nad jego gruzami.
Narody będą się bały imienia Pańskiego,
i wszyscy królowie ziemi - Twej chwały,
bo Pan odbuduje Syjon
i ukaże się w swej chwale,
przychyli się ku modlitwie opuszczonych
i nie odrzuci ich modłów.

To modlitwa wygnańca. Modlitwa człowieka świadomego, że jego sprawa przegrała. Że z tego, co kochał zostały gruzy. I nie może sobie znaleźć miejsca w nowych okolicznościach. Zwłaszcza że jego wrogowie ciągle nie dają mu o klęsce zapomnieć i wykorzystują ją, żeby go dręczyć.

To jednak też modlitwa nadziei. Że Bóg w końcu się ulituje. I odbuduje to, co i jemu było przecież bliskie.

Od lat patrzę, Boże, jak to, co kochałem, obraca się w ruinę. Jeszcze jest, jeszcze trwa, ale jeśli nie znajdą się siły i środki na remont, niechybnie runie. Ty, jeśli chcesz, możesz to uratować. Możesz sprawić, że na nowo rozkwitnie. Możesz, jeśli chcesz. Ale jeśli nie chcesz... Bądź wola Twoja.