Terror nie uczy miłości

Z Psalmu 10

Dlaczego z dala stoisz, o Panie,
ukrywasz się w czasach ucisku,
gdy występny się pyszni, biedny jest w udręce
i ulega podstępom, które tamten uknuł?

Bo chełpi się grzesznik swą pożądliwością,
bluźni drapieżca i pogardza Panem.
Pyszniąc się, mówi występny:
„Nie pomści, nie ma Boga”.
Oto całe jego myślenie.

Przejmująca skarga uciskanego. Takiego, który znikąd nie ma pomocy, bo nastaje na niego możniejszy. Taki, który nawet z Bogiem się nie liczy. Psalm kończy się dziękczynieniem, że Bóg usłyszał  pragnienia pokornych. Ta skarga pokazuje jednak, że wrażenie iż Bóg nie widzi albo nie chce pomóc uciśnionym to nie tylko domena naszych czasów. Tak bywa od zawsze.

Dlaczego? Dlaczego tak często człowiekowi wierzącemu wydaje się, że Pan stoi z dala i ukrywa się w czasach ucisku? Czemu Bóg nie reaguje? Szukając odpowiedzi na to pytanie chyba najlepiej spróbować wyobrazić sobie, co by było, gdyby zawsze natychmiast reagował…

… To byłoby jak tresura, prawda? Robisz coś złego – to ciach, kara. Znów robisz – następna…. Choć krzywdzonego to boli, Bóg po prostu szanuje ludzką wolność. Nie zmusza karami do klękania przed nim i czczenia Go. Ale widzi. Krzywdzonego podźwignie. I nie pozwoli, by krzywda trwała dalej.

Często pytałem, Boże, dlaczego. Dlaczego pozwalasz, bym doświadczał tylu nieprawości. Od tylu już lat. Czy przez to widzę więcej? Czy stałem się szlachetniejszy? To drugie prawie na pewno nie. Dlaczego więc?

Rzadziej pytam sprawach nie tak bezpośrednio mnie dotykających. Dlaczego nie raz pozwalasz, by narodami rządzili szubrawcy? Dlaczego nie powstrzymasz wojen, dlaczego tolerujesz rabunki, dlaczego….

Nie wiem. Najczęściej tak musiałem odpowiedzieć na to pytanie. Ale dziś chyba zaczynam rozumieć. Że przecież nie możesz ciągle ingerować w ludzką wolność. Bo wtedy ludzie by Cię nie kochali, a tylko, sterroryzowani bali by się Ciebie. Ale ufam, że widzisz. Że kiedyś krzywdzonych podźwigniesz. I nie pozwolisz, by krzywda trwała dalej.