Nie być byle jakim

Z Psalmu 79

Czy wiecznie będziesz się gniewał?
Nie pamiętaj nam win przodków naszych,
niech szybko nas spotka Twoje zmiłowanie,
gdyż bardzo jesteśmy słabi.
Wspomóż nas, Boże, nasz Zbawco,
dla chwały Twojego imienia;
Wyzwól nas i odpuść nam grzechy
przez wzgląd na swoje imię.

Jak trwoga to do Boga – chciałoby się powiedzieć czytając ten Psalm. Pomóż nam Boże. Zwłaszcza że nie my zawiniliśmy, ale nasi przodkowie. Pomóż nam dla swojej chwały. Przecież tak okażesz swoją moc.... Prawdziwie, ale ciut przewrotnie...

Czytając ten Psalm warto pamiętać o czymś podstawowym: jeśli Bóg dopuszcza na człowieka nieszczęście by się nawrócił – powody oczywiście mogą być też inne – to nie po to, by człowiek załatwił sprawę pustymi słowami, ale by naprawdę przemyślał swoją postawę i się zmienił. Za „uratuj Boże” musi iść wiara, że skoro On naprawdę pomóc może, to trzeba też traktować Go poważnie, gdy Jego pomoc wydaje się niepotrzebna. Chodzi o to, by zawsze liczyć się z Bogiem, nie tylko wtedy, gdy jest „potrzebny”.

Jest dobrze, Boże. Nie muszę dziś wołać do Ciebie o pomoc. Wiem, to może szybko się zmienić, ale teraz, dziś, jest OK. Chciałbym jednak o pewna pomoc prosić. O pomoc w patrzeniu na siebie. Jeśli jest we mnie coś, co jest grzechem, a tego nie widzę, to proszę, otwórz moje oczy, bym to dostrzegł. Bo bez tego nie będę miał szansy, by się od tego zła odwrócić. A ja naprawdę chciałbym być wiernym uczniem Twojego Syna. Tak, wiem, chodzącym ideałem pewnie nie będę. Tylko nie chodzi mi o drobiazgi, ale o sprawy poważniejsze. Te, Boże, jeśli są, pomóż mi dostrzec. Bym nie był chrześcijaninem byle jakim. By ludzie patrząc na mnie nie widzieli obłudnika, ale naprawdę Ciebie.