Dla swoich obcy

Z Psalmu 69

Dla Ciebie znoszę urąganie, hańba twarz mi okrywa,
dla braci moich stałem się obcym
i cudzoziemcem dla synów mej matki.
Bo gorliwość o dom Twój mnie pożera
i spadły na mnie obelgi złorzeczących Tobie.

W takiej sytuacji  był młody król Dawid (uchodzący za autora tego Psalmu), w takiej sytuacji był później prorok Jeremiasz. Z powodu gorliwości o sprawy Boże byli dla swoich bliskich jak obcy. Dawida, gdy już został królem, wyśmiewała jego własna żona za to, że tańczył przed Arką, a Jeremiasz – wiadomo...

Dziś czasem bywa podobnie. Katolików „niezdystansowanych” od swojego Kościoła wyzywa się od najgorszych i o najgorsze oskarża. Uważa za ciało obce, wrzód na tkance zdrowego, obojętnego wobec Boga społeczeństwa... Pocieszające, że to nic nowego.

Smutnych czasów dożyłem, Boże. Dawniej, nawet w erze komunizmu nie czułem się z powodu mojej wiary jakoś specjalnie dyskryminowany. Owszem, ale to wszystko miało jakiś ludzki wymiar. Nie pozbawiony pokrętnej, ale jednak jakiejś racjonalności. Dziś wydaje się, że czasem ta nienawiść wobec nas, wierzących, ma w sobie coś diabelskiego. Bo nie ma nic wspólnego z rozumnością, nie dba o umiar i sprawiedliwość, a płynie z folgowania złości czy wręcz nienawiści... Skoro jednak, Boże, to dopuszczasz, znaczy że wpisuje się to w Twoje plany. Niech więc będzie jak planujesz. Przecież dla mnie to okazja, bym na własnej skórze doświadczył tego, co przez lata było dla mnie tylko teorią. Teraz mogę zdawać egzamin...