Prostota

Z Psalmu 116

Pan jest łaskawy i sprawiedliwy,
Bóg nasz jest miłosierny.
Pan strzeże ludzi prostego serca:
byłem w niedoli, a On mnie wybawił.

Uchronił bowiem moją duszę od śmierci,
oczy od łez, nogi od upadku.
Będę chodził w obecności Pana
w krainie żyjących.

To Psalm wychwalający Boga za udzielenie pomocy w jakiejś trudnej sytuacji. Gdy już się wydawało, że czeka śmierć... Albo jeśli to hiperbola, jakieś inne, bardzo trudne doświadczenie...

Warto chyba zwrócić uwagę na pewien drobiazg, luźno związany z zasadniczą treścią Psalmu. Otóż jego autor pisze, że „Pan strzeże ludzi prostego serca”. Cóż to znaczy?

Przypomina się zaraz osiem błogosławieństw, gdzie błogosławionymi nazwani zostają ubodzy, smutni, czystego serca czy miłosierni. To bardzo ciekawy rys charakteru Boga, prawda? Strzeże ludzi prostego serca....

Nie wiem na ile to mniemanie powszechne, ale ja mam tendencję, by za bliżej stojących Boga uważać ludzi w Kościele ważniejszych. Niekoniecznie mam tu na myśli czysto kościelną hierarchię, ale oczywiście też. Bo to stanie wyżej związane jest nieraz z lepszym wykształceniem, większym oczytaniem i temu podobnymi. I ci lepiej wykształceni, stojący wyżej, mówią nieraz tak, że prości ludzie ich nie rozumieją. Bo wszystko komplikują, bo wyciągają różnorakie aspekty spraw, naświetlają z różnych stron. Nic w tym złego, ale czasem prowadzi nie do poszerzenia horyzontów, ale do zaciemnienia prawdy. Do jej relatywizacji (oho! ;)). A Bóg strzeże ludzi serca prostego. Takich, którzy nie wywiną się zręcznymi tłumaczeniami, którzy nie załatwią tego czy owego swoim sprytem.. Bogu szczególnie bliscy są co, co mówią „tak – tak, nie – nie”.

Daj mi Boże, serce czyste i proste. Daj, bym nie gonił za wielkością i znaczeniem, ale dążył za tym, co dobre i prawe...