Jam niegodzien

Jam niegodzien Panie tego coś mi dał 
Tyś mnie tak biednego umiłować chciał
Nie mam nic swojego wszystko z ręki Twej
Ale mnie samego przyjąć chciej.

Jestem jak pył ziemi, który niesie wiatr
Jakby spadający z nieba w ziemię grad
Jestem jak rozbity przez wichurę dzban
Gdy nie stoisz przy mnie Ty mój Bóg i Pan.

Przeciw moim wrogom Ty mi dajesz moc
Z tobą mi nie straszna nawet śmierć i noc
Czuję, żeś tu blisko, żeś mi pomóc chciał
Choć nie jestem godzien tego, coś mi dał.

Ubóstwo przed Bogiem nie jest czymś upokarzającym, ale jest… bogactwem miłości, wyrażonej w zaufaniu. Jeśli człowiek otwiera serce na Jego Obecność, wówczas otrzymuje wszystko. Tylko w Bogu człowiek odnajduje sens życia. Tylko Bóg nie pozwala bezładnie miotać się po świecie, nie pozwala być jak rozbity dzban, który nie może spełniać funkcji do jakiej został przeznaczony.

Panie nie jestem godzien abyś przyszedł do mnie (por. Mt 8,8), te słowa setnika, poganina (!) powtarzamy w czasie każdej Mszy Świętej, przed Komunią. Nie chodzi tutaj o odebranie sobie godności, ale o uznanie swojej małości, niewystarczalności i grzeszności. Prawda jest taka, że nie jesteśmy w stanie „zasłużyć sobie” na przyjście Chrystusa, na żaden Jego dar.  Zaryzykuję stwierdzenie, że powinniśmy bardzo ostrożnie podchodzić do postawy „zapracowywania sobie” na Jego łaskę, czy zbawienie. Niczego nie musimy Bogu wydzierać. Bo wszystko, co Bóg czyni, robi to z miłości, za darmo. Zna nasze ubóstwo i takimi nas bezgranicznie kocha. Jedyne co musimy zrobić, to nie zapełniać sobie rąk, życia, serca tym, co Bogiem nie jest. By nie zabrakło dla Niego miejsca. Nie pielęgnować chwastów, by nie zabrakło miejsca dla zboża.

wielbienie Jam niegodzien Panie - wielbienie - Poznań