Dziękuję, Boże

Psalm 93. Całość

Pan króluje, oblókł się w majestat,
Pan przywdział potęgę i nią się przepasał:
tak utwierdził świat, że się nie zachwieje.
Twój tron niewzruszony od wieczności,
Ty jesteś od wieków,  Boże.

Podnoszą rzeki, o Panie,
rzeki swój głos podnoszą,
rzeki swój szum podnoszą.
Ponad szum wód rozległych,
ponad potęgę morskiej kipieli
potężny jest Pan na wysokościach.

Świadectwa Twoje są bardzo godne wiary;
domowi Twojemu przystoi świętość
po wszystkie dni, o Panie!

W uroczystość Chrystusa, Króla Wszechświata, o królowaniu Boga... Kim wobec Niego jest człowiek? Czym królowie ziemscy? Przecież oni nie potrafią porządnie prowadzić spraw w swoich państwach. A gdy przychodzą obfitsze deszcze, gdy przychodzi powódź... Albo gdy wybrzeża zalewają większe morskie fale, są bezradni. Mogą tylko patrzyć. A Bóg utrzymuje  w istnieniu cały wszechświat.

Wiem, Boże, że jesteś Panem. Że jesteś Królem nad królami. Nieskończenie potężniejszym, niż wszyscy oni razem wzięci. Dziękuję Ci, że będąc tak potężny, przejmujesz się losem kogoś tak małego, marnego i nędznego jak ja. Dziękuję, że mnie dostrzegasz, że mnie słuchasz; nawet  jeśli głownie marudzę. Dziękuję.