Potrzebuję Cię, Boże

Z Psalmu 23

Pan jest moim pasterzem,
niczego mi nie braknie,
(...)
Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem,
kielich mój pełny po brzegi.

To byłby wyrafinowany odwet, prawda? Pokazać wrogom i ciemiężycielom, że Bóg jest po mojej stronie. Niech zazdroszczą, niech zgrzytają zębami, że nie dla nich takie zaszczyty. Niech zobaczą, że ten, którego próbowali zniszczyć, teraz jest kimś. Niech zobaczą mój triumf…

Można i tak. Ostatecznie nie od człowieka zależy, czy zostanie wywyższony na oczach innych czy nie. Może i mogłaby być w tym jakaś zasługa człowieka, ale przede wszystkim byłaby to łaska Boga. Boga, który wywyższa poniewieranego.

Ale można inaczej. Można czegoś takiego unikać. Nie szukać wywyższenia. Prosić Boga, by, owszem, wziął w obronę, ale by zrobił to dyskretnie. By wrogowie nie czuli się upokorzeni, by nie mieli powodów do zazdrości. Pozostać małym, pozostać pokornym. Ostatecznie gdy Bóg traktuje mnie jak przyjaciela ludzka chwała nie jest potrzebna.

Lubię, Boże, gdy mnie chwalą. To podnosi mnie na duchu. Z drugiej strony boję się jednak, że przez takie pochwały mogę zgłupieć. Mogę się mieć za nie wiadomo kogo, a być człowiekiem małym, żałosnym i w swoim dobrym mniemaniu osobie śmiesznym… Bardziej więc, Boże, niż pochwał ze strony ludzi, potrzebuję Ciebie. Przekonania, że patrzysz na mnie życzliwie, że mnie lubisz. I że nie musisz się mnie wstydzić…. Choćby nikt inny tego nie wiedział. Zwłaszcza ci, którzy patrzą na mnie z góry....

Tak, wiem, jesteś ze mną. Przecież jesteś po stronie każdego, bez wyjątku człowieka, więc mnie też. Ale mimo to proszę: bądź ze mną. Bardzo Cię potrzebuję. Gdybyś się ode mnie odwróci., gdybyś uznał, że jestem do niczego… Ludzkie pochwały nie są mi aż tak potrzebne. Bardziej pewność, że pełnię Twoją wolę.