Wzór rachunku sumienia

I. Pan mówi: „Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca”

1. Czy moje serce otwarte jest na Boga; czy mogę powiedzieć, że kocham Go ponad wszystko, jak syn Ojca, przestrzegając wiernie jego poleceń? Czy zabiegam raczej o sprawy doczesne? Czy kieruję się dobrymi intencjami w moich działaniach?
2. Czy głęboka jest moja wiara w Boga, który zwraca się do nas przez Swojego Syna? Czy w pełni przestrzegam nauki Kościoła? Czy pogłębiam formację chrześcijańską słuchając Słowa Bożego, uczestnicząc w katechezach, unikając wszystkiego co mogłoby podważyć moją wiarę? Czy zawsze odważnie i bez lęku wyznawałem wiarę w Boga Jedynego i Kościół święty? Czy w życiu prywatnym i publicznym nie bałem się okazać chrześcijaninem? Czy nie wstydziłem się wyznania mojej wiary i zaświadczenia o przynależności do Kościoła?
3. Czy modliłem się rano i wieczorem? Czy moja modlitwa jest prawdziwą, płynącą z serca, rozmową z Panem Bogiem, czy może jest tylko pustą praktyką zewnętrzną? Czy ofiarowałem Bogu moje problemy, radości i cierpienia? Czy uciekam się z ufnością do Niego w pokusach?
4. Czy z szacunkiem i miłością używam świętego imienia Bożego; czy nie obraziłem Boga bluźnierstwem, krzywoprzysięstwem albo czy nie wzywałem imienia Bożego nadaremnie? Czy nie wyrażałem się z lekceważeniem i bez szacunku o Najświętszej Maryi Pannie i Świętych?
5. Czy świętuję niedzielę, dzień Pański i święta kościelne uczestnicząc aktywnie, uważnie i pobożnie we Mszy świętej? Czy unikałem wykonywania niekoniecznej pracy w święta? Czy przynajmniej raz w roku przystąpiłem do Sakramentu Pokuty i przyjąłem Komunię świętą w Okresie Wielkanocnym?
6. Czy nie znajduję sobie „innych bóstw”, to jest rzeczy czy zjawisk, które interesują mnie więcej i którym bardziej ufam niż Panu Bogu, np. bogactwo, zabobony, spirytyzm i inne formy magii?
7. Czy słuchałem głosu Ducha Świętego? Proszę o przebaczenie za wszystkie chwile, kiedy nie chciałem słuchać Ducha Świętego, woląc słuchać siebie.