Tak powstają choinkowe bombki: Szkło kantów nie lubi

Studzenie w ogniu

Wytwórnia bombek przypomina nieco hutę szkła w miniaturze. "Lufki", zwane fachowo odciągami są w hucie wielokrotnie dłuższe i noszą nazwę piszczeli. Technika pracy jest jednak podobna. Trzeba rozgrzać masę szklaną do 900 – 1100 stopni, aż stanie się ona plastyczna, pobrać niewielką ilość i wydmuchać jak mydlaną bańkę. Tak powstaje zwyczajna, kulista bombka. Nieco trudniejsze jest zrobienie tzw. bombki kształtowej, przypominającej sopel lub grzybek. Służą do tego dwa odciągi. Naprawdę "wyższa szkoła jazdy" to jednak tzw. bombki formowe, dmuchane w przygotowanych wcześniej metalowych formach w kształcie np. domków, krasnali, a nawet samolotów.

- Pozornie wydaje się to łatwe, kształt nadaje forma. Ale cała trudność polega na studzeniu. Szkło nie lubi kantów, dąży zawsze do kształtu zbliżonego do kuli. Układa się w formie, ale potem stygnąc pęka, ponieważ w środku jest bardziej gorące. Trzeba sprawić, by stygło równomiernie – tłumaczy Aleksander Mostowski, prezes "Komozji", częstochowskiej fabryki bombek.

Bombki formowe studzi się więc w... ogniu. Obniża się równomiernie temperaturę szkła do 550 – 580 stopni.

Kosztowne ważki

Gotowe szklane bombki wędrują do następnego pomieszczenia. Tam odbywa się srebrzenie. Pracownik wkłada do środka bombek roztwór srebra, wyglądający jak szare błoto, a następnie zanurza je w gorącej wodzie, przyspieszającej reakcję chemiczną. Po chwili wyciąga błyszczące, srebrzyste bombki. W "Komozji" stosuje się nie tylko srebrzenie. Niektóre bombki pokrywa się 24-karatowym złotem.
Potem bombki przenosi się do dekoratorni, gdzie są ręcznie ozdabiane.