Przyjąć Jezusa

Chciałem kiedyś pójść z grupą pielgrzymów na zbocze w Nazarecie, o którym wspomina dzisiejsza Ewangelia: „Wyrzucili Go z miasta i zaprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić”. Nie ma już tego zbocza, zostało wyrównane przez stulecia historii Ziemi Świętej. Dziś w Nazarecie ta scena nie mogłaby się już powtórzyć. Działania warunków atmosferycznych i człowieka powodują, że otaczający nas świat wciąż się zmienia. Generalnie życie kolejnych pokoleń wraz z rozwojem techniki staje się coraz łatwiejsze. Możemy zaryzykować stwierdzenie, że każde nowe pokolenie w wymiarze zewnętrznym ma coraz korzystniejsze warunki życia.

Ta scena z Ewangelii ma jednak swój wymiar wewnętrzny. Wraz z pojawieniem się w historii Jezusa z Nazaretu zostaje proklamowane Boże Królestwo. Spełnienie się proroctw Starego Testamentu w osobie Jezusa Chrystusa powoduje nowe relacje pomiędzy Bogiem a człowiekiem. W Roku Wiary Papież Benedykt przypomina, że: „w tajemnicy Jego śmierci i zmartwychwstania Bóg objawił w pełni miłość, która zbawia i wzywa ludzi do przemiany życia przez odpuszczenie grzechów”. Miłość objawiona przez Jezusa, o której pisze św. Paweł w hymnie z 1 Listu do Koryntian, ma ogromny wpływ na całą śródziemnomorską cywilizację. Chrześcijańska cywilizacja, oparta właśnie na miłości Boga i bliźniego, przemienia oblicze całego imperium. Wraz z rozwojem ludzkości kolejne nowe pokolenia mają ułatwiony dostęp do szeroko rozumianych dóbr kultury. Możemy z nich dziś korzystać bez większego wysiłku. Ich dostępność oraz wielorakość nie zawsze jest dla człowieka dobra i powoduje jego zagubienie.

Każdy przychodzący na świat człowiek, musi podjąć od nowa trud kształtowania siebie, swego człowieczeństwa. Najbardziej miłujący i zatroskani o swe dziecko rodzice nie mogą oddać mu części swoich umiejętności. Każdy człowiek musi sam od początku uczyć się wszystkiego, począwszy od pierwszych nieporadnie stawianych kroków, poprzez zrozumienie słów, również w innych językach, a na umiejętności twórczego myślenia kończąc. Zmieniamy świat wokół nas, lecz człowiek, który się rodzi, musi wszystko zaczynać od początku. Chociaż zmienił się krajobraz Nazaretu, ludzie pozostali tacy sami. Tak samo dziś reagują na słowa Jezusa.

„Dziś spełniły się te słowa Pisma” - powiedział Jezus do zgromadzonych w synagodze ludzi, ale wśród słuchaczy pojawia się zwątpienie. Zbyt szczegółowo, a raczej zbyt jednostronnie znali Jezusa syna Józefa. Ich oczekiwania co do Niego były bardzo przyziemne. Domagali się dowodów, a Jezus? On szukał wśród słuchaczy wiary, na miarę tej, którą wykazują się biblijni bohaterowie. Zarówno posłanie proroka Eliasza do Sarepty Sydońskiej, jak i przybycie Naamana z Damaszku do proroka Elizeusza wskazuje na wiarę. To ona była podstawą cudownego działania Boga. Dlaczego Jezus wybrał tylko te przykłady? Przecież jest wiele innych, które by nie wywołały oburzenia wśród słuchających pobożnych nazarejczyków.

Wiara i zaufanie Bogu ma w Starym Testamencie decydujący wpływ na życie wszystkich opisywanych tam ludzi. Jezus jednak wskazuje na przykład wiary wśród pogan. Była to prowokacja mająca otworzyć nazarejczyków na nowe relacje z Bogiem. Słyszeli już o sukcesach Jezusa w okolicy, lecz nie mogli przełamać swych stereotypów. Słuchacze, początkowo przychylni Jezusowi, później unieśli się gniewem. Taki gniew jest twórczy i może prowadzić do refleksji oraz przemiany życia. Tak dzieje się w naszym przypadku, szczególnie w sakramencie pokuty, gdy robimy rachunek sumienia i podejmujemy postanowienie poprawy naszego życia.

To, co zdarzyło się w Nazarecie, dzieje się i dziś wśród nas. Borykamy się z tymi samymi problemami, oburzamy się na słowa krytyki. Tak samo jak wtedy, krytykowani, zamiast skierować swoją energię ku poprawie siebie, ku wewnętrznej przemianie, próbujemy wyeliminować krytykującego, nawet jeśli jest to osoba Jezusa Chrystusa.