Nowi święci

2. Cyriak Eliasz Chavara od Świętej Rodziny – Hindus, zakonnik, członek katolickiego Kościoła syreomalabarskiego, autor dzieł duchowych, liturgicznych i poetyckich, założyciel karmelitańskich zgromadzeń zakonnych – męskiego i żeńskiego.

Cyriak Eliasz (Kuriakose Elias) Chavara od Świętej Rodziny urodził się 10 lutego 1805 w miasteczku Kainakari w południowoindyjskim stanie Kerala w pobożnej rodzinie syromalabarskiej. Duży wpływ na jego formację duchową wywarła jego matka Mariam, rozwijając w nim szczególnie cześć do Świętej Rodziny. Po nauce w miejscowej szkole podstawowej kształcił się w specjalnościach kościelnych w mieście Pallipuram, gdzie zgłębiał zwłaszcza zagadnienia liturgii oraz poznawał języki wschodnie i łacinę. Święcenia kapłańskie przyjął 29 listopada 1829. W 2 lata później założył we współpracy z dwoma innymi kapłanami męskie zgromadzenie Sług Maryi Niepokalanej, które w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny – 8 grudnia 1855 zmieniło nazwę na Sługi Maryi Niepokalanej z Karmelu, a jego pierwszym przełożonym został on sam, przyjmując imię Cyriaka Eliasza od Świętej Rodziny. Od 1861 jest to Zgromadzenie Tercjarzy Karmelitów Bosych obrządku syromalabarskiego.

W 1866, wraz z włoskim karmelitą o. Leopoldo Beccaro założył w Konammavu gałąź żeńską – Trzeci Zakon Karmelitanek Bosych, zajmujący się przede wszystkim nauczaniem, także zawodowym, i wychowaniem dziewcząt chrześcijańskich. Oba zgromadzenia były pierwszymi rodzimymi instytutami zakonnymi w Kościele syromalabarskim.

Odznaczał się wielkim nabożeństwem do Eucharystii i Matki Bożej oraz całkowitą ufnością i wiernością Kościołowi. Bardzo angażował się w różne dziedziny życia swego Kościoła, był m.in. pierwszym wikariuszem generalnym dla syromalabarczyków w utworzonej w 1886 archidiecezji łacińskiej Verapoly w stanie Kerala. W 1863 doprowadził do zakończenia schizmy, jaka powstała w nim wskutek rozłamowej dzialalności jednego z księży. Wprowadził w stanie Kerala 40-godzinne nabożeństwo eucharystyczne.

Wiele godzin spędzał na modlitwie i umartwianiu się. Dbał o odpowiednią formację kapłanów, zwłaszcza zakonnych, ale również świeckich, troszcząc się o duchową odnowę Kościoła i społeczeństwa. Jego wielkim marzeniem było kształcenie duchowe i zawodowe kobiet, co w Indiach tamtych czasów nie było zbyt popularne. Był autorem licznych dzieł z zakresu duchowości i liturgii oraz poezji. Wierni syromalabarscy uważali go już za życia za patrona rodzin. Jego motto brzmiało „uświęcanie samego siebie i zbawienie innych”.

Cyriak Eliasz zmarł, po krótkiej chorobie, w opinii świętości, 3 stycznia 1871 w Konammavu. W 12 lat później jego zwłoki przeniesiono do domu macierzystego jego zgromadzenia w Mannanam. 8 lutego 1986, podczas wizyty w Indiach, w mieście Kottayam, Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym.