Nowi święci

3. Ludwik z Casorii (Arcangelo Palmentieri) – Włoch, franciszkanin, żył w XIX wieku, założyciel dwóch zgromadzeń zakonnych, działacz oświatowy i społeczny, zakładał szkoły, schroniska, konwikty, hospicja, kasy zapomogowo-pożyczkowe, czasopisma, drukarnie, zespoły muzyczne.

Urodził się 11 marca 1814 w miejscowości Casoria koło Neapolu jako Arcangelo Palmentieri. Pracował jako nauczyciel chemii, matematyki i fizyki. W 1832 wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w Taurano, otrzymał imię Ludwik. 4 czerwca 1837 przyjął święcenia kapłańskie. Zajmował się propagowaniem III Zakonu św. Franciszka z Asyżu.

W 1847 r. w czasie modlitwy przeżył intensywne doświadczenie duchowe, po którym postanowił całkowicie poświęcić się pracy wśród chorych i ubogich. Założył infirmerię i aptekę dla starszych i chorych zakonników. W 1854 r. otworzył dom zwany "La Palma", w którym mieściło się dzieło "Opera dei Moretti" (Dzieło Murzynów), zajmujące się ratowaniem i formacją chrześcijańską dzieci afrykańskich, sprzedawanych w niewolę, w którym mogły one przygotowywać się do pracy apostolskiej na Czarnym Lądzie w myśl przyświecającej mu zasady: „Afryka nawróci Afrykę”.

Dla wspierania zakładanych przez siebie dzieł charytatywnych założył dwa zgromadzenia: Braci Miłosierdzia, zwanych „Bigi” (w 1859) – dziś już nieistniejące i Sióstr Franciszkanek Elżbietanek („Bigie”; w 1862). W 1864 r. założył w Neapolu Akademię Religii i Nauki, dla której pozyskał wielu wpływowych ludzi nauki i artystów. Założył "La Caritá" – szkołę z internatem dla młodzieży z neapolitańskich rodzin mieszczańskich. Przyczynił się do powstania pięciu czasopism i przełożenia na język włoski dzieł św. Bonawentury oraz wydania Pisma Świętego w formacie kieszonkowym. W 1866 spędził kilka miesięcy jako misjonarz w Afryce, a po powrocie do kraju utworzył kilka dzieł wspierających misje na Czarnym Lądzie.

W 1871 r. w Asyżu otworzył dom dla niewidomych i głuchoniemych dzieci. W 1877 r. wybudował we Florencji kościół ku czci Najświętszego Serca, pierwszy we Włoszech pod tym wezwaniem. W ramach szerzenia miłosierdzia i dobra promował kulturę, widząc w niej drogę do wiary i środek do moralnego odrodzenia człowieka.

Miał wyjątkowy dar zjednywania przyjaciół dla prowadzonych przez siebie dzieł. Ściśle współpracował z władzami Zakonu Braci Mniejszych. Z jego inicjatywy założono Kolegium św. Bonawentury w Quaracchi pod Florencją oraz instytut naukowo-wydawniczy. Jako pierwszy poddał myśl o utworzeniu w Mediolanie uniwersytetu katolickiego, którą zrealizował później franciszkanin o. Agostino Gemelli.

Zmarł po 9 latach postępującej choroby 30 marca 1885 r. w Neapolu, w Hospicjum Morskim – ostatnim swym dziele, przeznaczonym dla emerytowanych marynarzy. Jan Paweł II beatyfikował go 18 kwietnia 1993.