Nowi święci

Będzie to druga tego rodzaju uroczystość w tym roku po kanonizacji 27 kwietnia papieży Jana XXIII i Jana Pawła II. Ponadto 3 kwietnia Ojciec Święty dokonał tzw. Kanonizacji równoważnej, włączając do grona świętych 3 osoby. Poniżej podajemy krótkie życiorysy nowych świętych.

1. Jan Antoni (Giovanni Antonio) Farina – jeden z najwybitniejszych biskupów włoskich XIX wieku, wielki społecznik, założyciel Zgromadzenia Sióstr Nauczycielek od św. Doroty – Córek Najświętszych Serc.

Urodził się 11 stycznia 1803 w miejscowości Gambellara w prowincji Vicenza w płn. Włoszech. Pierwszą formację duchową otrzymał od stryja, gorliwego kapłana, który był jego pierwszym nauczycielem w dziedzinie nie tylko religijnej, lecz także ogólnej, gdyż w owym czasie w małych miasteczkach nie było szkół publicznych i dzieci uczyły się albo w większych ośrodkach, albo od starszych (rodziców lub rodzeństwa). Jako 15-latek wstąpił do seminarium duchownego w Vicenzy, gdzie wykazywał tak duże zdolności i postępy w nauce, że w wieku 21 lat był tam już jednym z wykładowców. Po przyjęciu 14 stycznia 1827 święceń kapłańskich rozpoczął w tym mieście wieloraką działalność: duszpasterska, nauczycielską i społeczną. Przez 18 lat uczył w swym dawnym seminarium, działał w różnych instytucjach kulturalnych, duchownych i charytatywnych.

W 1836 powołał do życia Zgromadzenie Sióstr Nauczycielek od św. Doroty Córek Najświętszych Serc, którego członkinie poświęcały się posłudze wychowawczo-oświatowej najpierw wśród ubogich dziewcząt, później także z dziewczętami z dobrych rodzin, głuchoniemymi i niewidomymi, osobami chorymi i w starszym wieku. W 1839 Grzegorz XVI zatwierdził reguły nowej wspólnoty zakonnej, dzięki czemu uratował ją przed przepisami włoskimi, wymierzonymi w zakony, z 1866.

25 maja 1850 ks. Farina został biskupem Treviso (sakrę przyjął 9 stycznia następnego roku). Na nowym stanowisku kontynuował swą wielostronną działalność duszpasterską i organizacyjną, m.in. polecił zakładać we wszystkich parafiach stowarzyszenia pomocy materialnej i duchowej potrzebującym, co zyskało mu miano „biskupa ubogich”. Propagował praktykę rekolekcji i pomocy dla kapłanów z biednych parafii i chorych, dbał o formację religijną zarówno duchowieństwa, jak i świeckich i o katechezę młodzieży. Jednocześnie przez cały czas swej posługi w Treviso musiał stawiać czoła niechętnej mu miejscowej kapitule katedralnej, która wielokrotnie podważała jego decyzje prawne.

18 czerwca 1860 papież mianował go biskupem Vicenzy. Tu również rozwinął szeroką działalność duszpasterską i duchową wśród duchowieństwa i świeckich. Po 171 latach przerwy zwołał synod diecezjalny. Pieszo lub na mule przemierzył wielokrotnie całą diecezję, odwiedzając najodleglejsze nawet regiony górskie, które do tego czasu nigdy nie oglądały biskupa. Założył wiele bractw pomocy ubogim i starszym kapłanom oraz w celu organizowania rekolekcji ludowych; szerzył cześć do Najświętszego Serca Jezusowego, do Matki Bożej i Eucharystii. Brał udział w Soborze Watykańskim I (1869-70). U schyłku życia doświadczał zarówno szerokiego uznania dla swych dokonań, jak i wielu niesprawiedliwych oskarżeń; wszystko to znosił z wielkim spokojem wewnętrznym i w duchu przebaczenia. W ostatnich dwóch latach życia ciężko zachorował; zmarł 4 marca 1888 na udar mózgu.

4 listopada 2001 ogłosił go błogosławionym Jan Paweł II.