Boga nie cieszy śmierć

Prawda że brzmi współcześnie? W Europie prześladują nas przecież dziś nie dżihadyści, ale ci, dla których bogiem jest używanie....

Co w tekście czytania wydaje się najistotniejsze?

• Bóg chce, by to co stworzył istniało.
   
• Człowiek jest obrazem wieczności Boga, jest stworzony dla nieśmiertelności.
   
• Śmierć pojawiła się na świecie przez diabła.
   
• Doświadczają jej ci, którzy do diabła należą. Czyli ludzie źli, bezbożni.

Niby nic takiego. Ale jak człowiek uświadamia sobie, że Bóg nie chce śmierci, chce życia... To jakoś zupełnie inaczej patrzy się na umieranie. Tak, Bóg je dopuszcza. Ale go nie chce. Nie dziwi, że zmartwychwstaniem pokrzyżował diabelskie plany. I jakoś łatwiej pogodzić się ze śmiercią gdy człowiek wie, że nie tylko jemu samemu się nie podoba...

Śpiewany po czytaniu psalm jest zaś pochwałą Boga za wyratowanie od śmierci. I dziękczynieniem za odsunięcie płynącego z niej smutku. „Zamieniłeś w taniec mój żałobny lament”...

2. Kontekst drugiego czytania 2 Kor 8,7.9.13-15

W drugim czytaniu tej niedzieli słyszymy wezwanie św. Pawła skierowane do mieszkańców Koryntu, aby okazali się hojni w podzieleniu się swoim dobytkiem. Nie, nie z ubogimi z tego miasta, ale ze zubożałymi chrześcijanami  w Jerozolimie. Czytając ten i następny rozdział listu Pawła trudno oprzeć się wrażeniu, że Apostoł zwyczajnie gra im na ambicji. Obiecali? No to niech teraz przejdą od słów do czynów. Inni, biedniejsi (Macedończycy) zebrali, nawet więcej, niż można się było spodziewać. To bogaci (Achajowie) na pewno nie pozwolą się zawstydzić...

Przytoczmy ten fragment w nieco szerszym kontekście. Łatwiej się go tak czyta :) Tekst czytania jak zwykle pogrubioną czcionką.

Donosimy wam, bracia, o łasce Bożej, jakiej dostąpiły Kościoły Macedonii, jak to w dotkliwej próbie ucisku uradowały się bardzo i jak skrajne ich ubóstwo zajaśniało bogactwem prostoty. Według możliwości, a nawet - zaświadczam to - ponad swe możliwości okazały gotowość, nalegając na nas bardzo i prosząc o łaskę współdziałania w posłudze na rzecz świętych. I nie tylko tak było, jakeśmy się spodziewali, lecz ofiarowały siebie samych najprzód Panu, a potem nam przez wolę Bożą. Poprosiliśmy więc Tytusa, aby jak to już rozpoczął, tak też i dokonał tego dzieła miłosierdzia względem was.  A podobnie jak obfitujecie we wszystko, w wiarę, w mowę, w wiedzę, we wszelką gorliwość, w miłość naszą do was, tak też obyście i w tę łaskę obfitowali. Nie mówię tego, aby wam wydawać rozkazy, lecz aby wskazując na gorliwość innych, wypróbować waszą miłość. Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić. Tak więc udzielam wam rady, a to przyniesie pożytek wam, którzy zaczęliście już ubiegłego roku nie tylko chcieć, lecz i działać. Doprowadźcie teraz to dzieło do końca, aby czynne podzielenie się tym, co macie, potwierdzało waszą chętną gotowość. A gotowość uznaje się nie według tego, czego się nie ma, lecz według tego, co się ma. Nie o to bowiem idzie, żeby innym sprawiać ulgę, a sobie utrapienie, lecz żeby była równość. Teraz więc niech wasz dostatek przyjdzie z pomocą ich potrzebom, aby ich bogactwo było wam pomocą w waszych niedostatkach i aby nastała równość według tego, co jest napisane:  „Nie miał za wiele ten, kto miał dużo. Nie miał za mało ten, kto miał niewiele”.

W tę łaskę obfitowali....  W czytaniu nie bardzo wiadomo o co chodzi. W kontekście jest to jasne: chodzi o „łaskę współdziałania w posłudze na rzecz świętych” w Jerozolimie. Czyli o łaskę możności podzielenia się z innymi swoim bogactwem. Tak, tak, to nie żart. Paweł za chwilę pisząc o zbiórce wyrazi się, że Tytus zbierając wśród nich pieniądze dokona dzieła miłosierdzia względem nich! A potem, chyba trochę złośliwe, zauważy, że pożytek przyniesie Koryntianom nie tylko chcieć (i gadać), ale działać. Złośliwie jak Paweł można by dodać, że rada i dla części dzisiejszego Kościoła jak najbardziej aktualna ;)