3. Niedziela Adwentu (B)

Nawracajcie się i wierzcie

Piotr Blachowski

Tytuł, jakże nam znany, jest hasłem na nowy rok duszpasterski, a w zamierzeniu ma nam pomóc w docenieniu sakramentu pokuty i pojednania. Dzisiaj świętujemy Niedzielę Radości – Gaudete – trzecia Niedziela Adwentu. To radość podwójna, po pierwsze radość z nowego roku i jego hasła, po drugie radość z obecności Pana pośród nas.

Czytania dzisiejsze wspominają postać Jana Chrzciciela, która rozświetla Adwent jak lampa roratnia, niesiona przez dziecko na nabożeństwo. Jego misja to przygotowanie Jezusowi drogi do naszych serc. Ewangelista napisał o Nim: „Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz [posłanym], aby zaświadczyć o światłości.” (J 1,7-8 ). Tą światłością jest oczekiwany Jezus Chrystus, a Jan, poprzez słowa w Ewangelii uczy nas pokory, radości z przyjścia Pana, pokazuje, jak żyć w oczekiwaniu na Zbawienie.

Dlaczego Niedziela Radosna? Bo w sercach czujemy już radość, że tak szybko nadchodzi Boże zbawienie, że Mesjasz jest tuż, tuż... Jest to radość wypełniająca serce człowieka będącego blisko Boga, radość, która wypływa z wdzięczności za wszystkie Boże dzieła dokonane dla nas, a także za to, że dał nam sposobność przeżycia świąt w uroczystym nastroju, z uroczystą oprawą, uroczystym oczekiwaniem. Kolor szat liturgicznych jest wyjątkowy i rzadko w liturgii stosowany – kolor różowy, nie tradycyjny fiolet, ale kolor, który może się kojarzyć z barwą, którą czasami można dostrzec w czasie wschodu słońca. To Jezus Chrystus jest tym „Wschodzącym Słońcem”, a my – prowadzeni przez świętego Jana Chrzciciela – pragniemy się poddać „naświetlaniu” w promieniach tego Słońca, które nie zna zachodu.

Dlaczego uczy nas pokory? Bo uczciwie, bez wywyższania, na pytanie, kim jest, powiedział zgodnie z prawdą, iż jest tylko bożym posłańcem, który ma dać świadectwo o Tym, który przychodzi. To powoduje, że zdajemy sobie sprawę z naszej małości.   Wyrażajmy więc z pokorą radość z bliskiego przyjścia Pana, widząc w nim „Przyjaciela człowieka” – pamiętajmy o tym, że ON jest naszym Przyjacielem, i że przyjaźń z Nim jest naszym największym skarbem. Skarbem, który mamy utwierdzić naszym nawróceniem, pokutą i pojednaniem.

Przyjaźń to wielki dar, który pokazuje nam dobroć Jezusa jako Boga i człowieka. O tym, że darzy nas wszystkich serdeczną przyjaźnią i miłością, powinniśmy pamiętać i tym samym obdarzać naszych bliskich, przyjaciół, ale także nam nieprzychylnych.  Pamiętając o tym, iż przyjaźń jest formą miłości, dajmy się wreszcie przekonać, że gdy ją tracimy, tracimy bardzo wiele. Jeżeli bowiem miłość potrafi rozświetlić nasze życie, to co może się zdarzyć, gdy zgaśnie? Z pewnością nasze życie stanie się ciemne, ponure, mało owocne. A nam chodzi przecież o coś innego, prawda? Dbajcie więc o nią dobrze, Przyjaciele, którzy macie szczęście ją posiadać. Dbajmy o nią...

PANIE JEZU, Ty jesteś blisko tych, którzy Cię wzywają, tych, którzy wzywają Cię szczerze. Wszyscy oczekujemy Ciebie, Panie, z nadzieją....