3. Niedziela Wielkiego Postu (B)

Kto jest panem mojego życia?

ks. Leszek Smoliński

Dzisiejsze słowo warto zacząć od refleksji ks. Piotra Pawlukiewicza, który powiedział kiedyś m.in.: „Można w życiu nie grzeszyć, chodzić do kościoła i być abstynentem, i modlić się rano i wieczorem. Ale lejce, Panie Boże, to ja będę trzymał. Problem nie leży w tym, co ja robię. Problem leży w tym, kto decyduje. Można żyć bardzo pięknie, ale kto decyduje? Kto jest Panem tego życia?”.

„Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego; każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne” (por. J 3,16). Jak wierzyć w Jezusa, który zapowiada swoją mękę i zmartwychwstanie… w XXI wieku brzmi to nienowocześnie. Ojciec posyła nam – całkowicie za darmo – swojego Syna. A jedynym motywem Jego działania jest miłość do stworzenia, a zwłaszcza do człowieka. I jeśli słyszymy dziś: na świecie nie ma nic za darmo, to mamy przykład, że jest inaczej. Jezus pragnie być Panem naszego życia, bo przecież należymy do Niego przez chrzest.

Drogą, która prowadzi nas do Chrystusa, jest wiara. Temat wiary jest żywo obecny również w książce pt. Wady i cnoty (2021). To wywiad-rzeka ks. Marco Pozzy z papieżem Franciszkiem. Wśród wielu cennych spostrzeżeń zatrzymajmy się nad fragmentem, w którym znajdujemy papieską refleksją na temat wiary wystawionej na próbę przez wątpliwości. „Diabeł wkłada w ciebie wątpliwości, kolejne zasiewa życie, a następne tragedie: dlaczego Bóg na to pozwala? Ale wiara bez wątpliwości nie rozwija się. (...) Pomyślmy, że bycie opuszczonym przez Boga stało się doświadczeniem wiary, które miało wielu świętych, a także jest udziałem wielu ludzi dzisiaj, kiedy czują się pozostawieni przez Boga, nie tracąc przy tym wiary. Strzegą daru: w tej chwili nic nie czuję, ale strzegę daru wiary. Chrześcijaninowi, który nigdy nie przeszedł przez te stany duszy, czegoś brakuje, ponieważ oznacza to, że jest zadowolony. Kryzysy wiary nie są przejawami jej braku. Przeciwnie, ujawniają one potrzebę i pragnienie, aby coraz bardziej zagłębiać się w tajemnicę Boga. Wiara bez tych prób każe mi wątpić, czy jest to prawdziwa wiara”.

Wielki Post jest szczególną okazją do odnowienia łask chrzcielnych i oczyszczenia otrzymanej wiary. Bóg przeprowadza nas przez różne doświadczenia życiowe, także kryzysy naszej wiary. I pozwala wiernym – jak głosi 1. prefacja wielkopostna – „co roku z oczyszczoną duszą radośnie oczekiwać świąt wielkanocnych, aby gorliwie oddając się modlitwie i dziełom miłosierdzia, przez uczestnictwo w sakramentach odrodzenia osiągnęli pełnię dziecięctwa Bożego”.

Bóg pragnie być Panem naszego życia. Daje nam Prawo, wyrażone w Dekalogu, które chroni nas i pozwala bezpiecznie rozwijać swoją wiarę. To także wytyczne do wielkopostnego rachunku sumienia, który jest okazją do spojrzenia na nasze życie i dokonanie stosownych poprawek. Chodzi przede wszystkim, by Bogu przekazać ster naszej codzienności, by oczyścić świątynię naszego serca od nieuporządkowanych przywiązań. I oddać Panu to wszystko, co sprzeciwia się Jego woli. W ten sposób staniemy się ludźmi wolnymi, którzy będą mogli odkrywać prawdę. A prawda pozwoli nam cieszyć się radością i wolnością dzieci Bożych.