Zesłanie Ducha Świętego

Wierzę w Ducha, który nas odnawia

ks. Roman Bogusław Sieroń

Duch – greckie Pneuma – objawia się bardzo dyskretnie. Na kartach Starego Testamentu ledwie zaznacza swoją obecność. W Księdze Rodzaju jest ”wiatrem od Boga” w znanych opisach stworzenia świata (Rdz 1,2) czy Tajemniczym Gościem, w scenie gościny u Abrahama (Rdz 18). Nieraz trudno Go dostrzec. Biblia, ukazując Jego Osobę, zawsze posługuje się niedoskonałymi obrazami ognia, gołębicy, gwałtownego wichru. Niedoskonałymi, a jednak oddającymi w jakimś stopniu Jego istotę. W biblijnych obrazach Ducha Świętego ważne miejsce zajmują zmysły oraz to, co jest doświadczane za ich pośrednictwem. Duch to jakby siła wiatru, bliskość oddechu, instynkt gołębia, moc ognia i zapach balsamu z oliwy.

Hebrajskie słowo ruah, potwierdzone przez grecki czasownik pneo, kreśli obraz niewidzialnych sił lub życiowej energii, której źródło trudno dostrzec, lecz jej skutki są wyraźnie widoczne. Podobnie jak wiatr, tak też moc Ducha Świętego przekracza granice ludzkiego pojmowania. Rola Ducha jako Obrońcy i Pocieszyciela wierzących – Parakleta – kryje w sobie rolę przyjaciela, który mówi szczerze, co w człowieku jest złe, jednak po to, by mu zaradzić.

Biblijna gołębica – kolejny symbol Ducha – nawiązuje do starotestamentalnych obrazów ptaka, posłańca dobrej nowiny z opowieści o Noem, w której gołąb przyniósł w dziobie świeży listek z drzewa oliwnego (Rdz 8,11). Ducha Bożego symbolizuje także Izajaszowy ”olejek radości dany zamiast szaty smutku” (61,1–3). Duch Święty żyje w wierzących jak w naczyniach, a olej do namaszczenia jest znakiem poświęcenia i zjednoczenia z Nim.

Poprzez starotestamentalną niejasną i tajemniczą obecność Ducha, Nowy Testament ukaże w pełni moc Ducha Ojca i Syna, który przyczynia się do objawienia Kościoła, zrodzonego już z przebitego na krzyżu serca Odkupiciela. Duch Święty – jak uczy Jan Paweł II w katechezach na temat Credo Kościoła – w dniu Pięćdziesiątnicy ”osłania” rodzący się Kościół, by mógł pod Jego tchnieniem głosić ”wielkie dzieła Boże” (Dz 2,11). Duch Święty działa jako ”Bóg ukryty”, w swej niewidzialnej postaci.

O wiele łatwiej dostrzec efekty działania Ducha Ojca i Syna. Dzisiejszy psalm responsoryjny Mszy w dzień (Ps 104) przypomni zesłanie Ducha odnawiające oblicze ziemi (Ps 104,30). Dla nas, Polaków, słowa te nieodparcie kojarzą się z pamiętną pierwszą wizytą Ojca Świętego Jana Pawła II w Ojczyźnie, dokładnie przed 25 laty. Słowami proroctwa pełnego Ducha Bożego, wypowiedzianymi na ówczesnym warszawskim placu Zwycięstwa, który miał być symbolem zwycięstwa komunizmu Papież z rodu Polaków głosił: I wołam ja, syn polskiej ziemi, a zarazem ja, Jan Paweł II papież, wołam z całej głębi tego tysiąclecia, wołam w przeddzień święta Zesłania, wołam wraz z wami wszystkimi: Niech zstąpi Duch Twój! I odnowi oblicze ziemi. Tej Ziemi! Papież przez te 25 lat wielokrotnie wzywał nas, abyśmy Ducha nie gasili. Ojciec Święty rozbudza głęboką potrzebę wolności zewnętrznej i jeszcze ważniejszej – wewnętrznej – wolności sumienia i serca, które są darem Ducha.