Liturgia oczami świeckiego

Mówimy o Triduum, ale mamy do czynienia z Wielkim Czwartkiem, Wielkim Piątkiem, Wielką Sobotą i Niedzielą Zmartwychwstania, wszak arytmetycznie to cztery dni. Skąd ten paradoks? .Oczywiście źródło takiego liczenia tkwi w tradycji żydowskiej, gdzie świętowanie rozpoczyna się dnia poprzedniego po zachodzie słońca. Wieczór czwartkowy należy już do piątku Tak też jest i w przypadku Triduum W starożytności chrześcijańskiej Św. Augustyn Wielki Piątek, Sobotę i Niedzielę nazywał Dniami Chrystusa Ukrzyżowanego, Pogrzebanego i Zmartwychwstałego. Później dostrzeżono związek Ostatniej Wieczerzy z Męką Chrystusa i tak Triduum Paschalne rozpoczyna się wieczorem w Wielki Czwartek, antycypując ofiarę Krzyża w Wielki Piątek. Wielka Sobota to refleksja nad Chrystusem złożonym w grobie. Wieczorna Wigilia to radosne świętowanie Zmartwychwstania., które kończy się zaś II Nieszporami w Niedzieli Wielkanocnej.

Wielki Czwartek

Święte Triduum rozpoczyna się od Mszy Wieczerzy Pańskiej w Wielki Czwartek i kończy się II Nieszporami Niedzieli Zmartwychwstania. „Święte Triduum Paschalne jaśnieje jako szczyt roku liturgicznego” W tym krótkim czasie celebrowana jest tajemnica Paschy, to jest przejścia Chrystusa do Ojca. Sprawując to misterium Kościół przez znaki liturgiczne i sakramentalne ściśle łączy się z Chrystusem, swoim Oblubieńcem.

W każdym kościele parafialnym wieczorna czwartkowa Eucharystia to Msza Wieczerzy Pańskiej, która rozpoczyna Triduum Paschalne. Ponieważ jest to wieczór szczególny, wymaga też szczególnej dbałości o wyrazistsze ukazanie pełnej symboliki znaków. Przed celebracją należy zadbać, żeby w tabernakulum nie przechowywać już konsekrowanych komunikantów i pozostawić tabernakulum otwarte (zgasić wieczną lampkę).

Po homilii następuje obrzęd Mandatum (przykazanie)- jest to obrzęd umycia nóg. Znany był od bardzo dawna i praktykowany we wspólnotach zakonnych. Za czasów św. Benedykta dokonywano go codziennie w czasie wydawania żywności potrzebującym. Specjalny hymn, śpiewany przy codziennym rozdawaniu żywności i umywaniu nóg rozpoczynał się od słów "Ubi caritas et amor", (Gdzie miłość wzajemna i dobroć) i przetrwał do naszych czasów znajdując swoje miejsce w liturgii. Do 1955 roku obrzęd ten był odprawiany tylko przez biskupów i opatów, obecnie zaleca się jego celebrowanie w każdej parafii.