Liturgia oczami świeckiego

Przyklękanie przed Najświętszym Sakramentem

Często jesteśmy świadkami przechodzenia przed tabernakulum, gdzie przechowywany jest Najświętszy Sakrament. Po pierwsze należy maksymalnie ograniczyć takie przemieszczenia, ale jeżeli już trzeba, to należy przyklęknąć na jedno kolano. Nie będę opisywał jak należy to wykonać, wystarczy naśladować księdza proboszcza czy wikariusza, na pewno wykonują ten gest poprawnie. Wszystkie inne sposoby: na „łyżwiarza” , kucanie, kicanie i temu podobne figury są niedopuszczalne. Stanowią one o braku szacunku dla Chrystusa obecnego w Eucharystii. Jeżeli stan zdrowia, podeszły wiek nie pozwala nam poprawne wykonanie tego gestu, Pan Jezus nie obrazi się, gdy skłonimy głowę w milczeniu. Niestety najgorsze w tym jest to, że dzieci naśladują swoich rodziców i od już małego nie potrafią prawidłowo przyklęknąć. Dochodzi do tego jeszcze „odganianie much” czyli parodia znaku krzyża, a przecież samo przyklęknięcie jest wystarczające. Zdarza się, że wszystkie te czynności wykonujemy w pośpiechu, co dodatkowo umniejsza ich precyzję i znaczenie. Bo za każdym znakiem kryje się treść rzeczywistości duchowej.

Milczenie w liturgii

Starsi zapewne znają dość często powtarzaną kiedyś łacińską sentencję: Missa est actio, non meditatio (Msza św. jest czynem [zbawczym Chrystusa i Kościoła], nie jest rozważaniem). Co na ten temat mówi najnowsze wydanie "Wprowadzenia Ogólnego do Mszału Rzymskiego"?

Liturgię słowa należy tak celebrować, aby sprzyjała medytacji. Dlatego trzeba unikać bezwzględnie wszelkiej formy pośpiechu, który przeszkadza rozważaniu. Właściwe są w niej krótkie chwile milczenia - w odpowiednio zgromadzonej wspólnocie - w których pod natchnieniem Ducha Świętego będzie przyjmowane Słowo Boże i przygotowywana odpowiedź modlitwy.

Oczywiście świeccy nie mają bezpośredniego wpływu na to ,czy podczas celebracji będą zachowane chwile milczenia, to zależy od celebrującego kapłana, od jego wrażliwości liturgicznej oraz wierności przepisom prawa liturgicznego. .Milczenie pozwala wiernym na wniknięcie w swoje wnętrze, krótką medytację nad tym, co usłyszeli i uwielbienie Boga w swoim sercu. Te duchowe dyspozycje rodzą się na skutek usłyszanego Słowa Bożego, śpiewów, wypowiedzianych modlitw, a także jako wynik wewnętrznej łączności z kapłanem wypowiadającym tekst liturgiczny. Należy rozróżniać dłuższe i krótsze momenty milczenia w celebracji eucharystycznej. Krótkie chwile milczenia występują w akcie pokutnym, po wezwaniu „módlmy się" w oracji i po Komunii , po ostatnim wezwaniu w modlitwie powszechnej i przed Liturgią Słowa. Dłuższe chwile ciszy mają miejsce po homilii, a także po Komunii jako dziękczynienie.