XIV NIEDZIELA ZWYKŁA - ROK A

Tekst i komentarz z Komentarza Żydowskiego do Nowego Testamentu. David H. Stern. Oficyna Wydawnicza Vocatio. Warszawa 2004

II CZYTANIE

Wy jednak nie utożsamiacie się ze swą starą naturą, ale z Duchem - jeśli tylko Duch Boży w was mieszka. Bo kto nie ma Ducha Mesjasza, ten do Niego nie należy.
A jeśli mieszka w was Duch Tego, który wskrzesił Jeszuę z martwych, to Ten, który wskrzesił z martwych Mesjasza Jeszuę, tchnie życie również w wasze martwe ciała przez swego Ducha, który w was mieszka.
A zatem, bracia, nie jesteśmy naszej starej naturze dłużni nic, co by nas skłaniało do życia zgodnie z naszą starą naturą. Bo jeśli żyjecie według swej starej natury, to na pewno umrzecie, lecz jeśli przez Ducha ciągle uśmiercacie postępki ciała, to będziecie żyli.

(Rz 8,9.11–13)

9. Duch Boży i Duch Mesjasza zostają ze sobą utożsamione w przynajmniej jednym źródle żydowskim (zob. cytat w Żm 3,2-4K).

11. Pełen mocy Boży Duch Święty, mieszkający w wierzących, jest gwarancją tego, że Bóg wypełni swe obietnice i da wierzącym niezniszczalną nadzieję, towarzyszącą im nawet w ucisku i pozornie rozpaczliwym położeniu. Zob. w. 14-27zK; Ef 1,14.

13. Jeśli przez Ducha ciągle uśmiercacie postępki ciała, to będziecie żyli. KJV podaje: "[...] umartwiacie czyny ciała [...]". Nie jest to zalecenie umartwiania cielesnego w znaczeniu ascezy czy masochizmu, którym Sza'ul w innym miejscu odmawia duchowej wartości (7,5K; Kol 2,16-23zK). Powtarza on tu jedynie to, do czego usilnie namawia od w. 5. Zwrot "postępki ciała" oznacza złe nawyki, zrodzone z grzesznej starej natury; przedtem Sza'ul pisał podobnie o "rozmaitych członkach", których wierzący nie powinien "oddawać [...] grzechowi na narzędzie niegodziwości" (6,12-13.19; 7,5.23). Jeśli jako wierzący nie będziecie nieustannie i czynnie mocą Ducha Świętego uśmiercali złych nawyków swego ciała, do których zostało ono wdrożone i przyzwyczajone przez waszą starą naturę, to te złe nawyki bez wątpienia znajdą swoje ujście, tak że na pewno umrzecie, duchowo i wiecznie, jak również fizycznie. Natomiast przez czynne i nieustanne oddawanie umysłu Duchowi (w. 6) będziecie żyli, jak to wyjaśniono w w. 10-11.

EWANGELIA

Wtedy to Jeszua powiedział: "Dziękuję Ci, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że ukryłeś te rzeczy przed błyskotliwymi i wykształconymi, a objawiłeś je prostym ludziom. Tak, Ojcze, dziękuję Ci, że tak Ci się właśnie spodobało.
Mój Ojciec przekazał wszystko mnie. Doprawdy, nikt w pełni nie zna Syna, tylko Ojciec, i nikt w pełni nie zna Ojca, tylko Syn oraz ci, którym Syn zechce Go objawić.
Przyjdźcie do mnie, wszyscy, którzy się mozolicie i jesteście obciążeni, a dam wam wytchnienie. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodny i pokorny w sercu, a znajdziecie odpoczynek dla waszych dusz. Bo moje jarzmo jest nieuciążliwe, a moje brzemię lekkie".

(Mt 11,25-30)

25-27. Jeszua wyjawia swą jedyną w swym rodzaju rolę w dziejach i w przywróceniu właściwych stosunków między ludźmi a Bogiem. Ewangelię można pojąć tylko duchowo i nie na wiele się tu zda błyskotliwość i wykształcenie; zob. 1 Kor 1,17-2,16.

28-30. W judaizmie mówi się o jarzmie Niebios, zobowiązaniu, jakie musi podjąć każdy Żyd, aby zaufać Bogu oraz o jarzmie Tory, analogicznym zobowiązaniu podejmowanym przez pobożnego Żyda, aby przestrzegać ogólnych i szczegółowych przepisów halachy. Jeszua tymczasem mówi o własnym nieuciążliwym jarzmie i lekkim brzemieniu. Te dwa rodzaje jarzma czasami przeciwstawia sobie, sugerując, że w porównaniu z judaizmem chrześcijaństwo oferuje "tanią łaskę". Te słowa Jeszui muszą jednak znaleźć się w kontekście takich Jego uwag, jak 10,38 (Łk 9,23-24). Nieuciążliwe jarzmo polega na całkowitym oddaniu się pobożności poprzez moc Ducha Świętego. Wymaga ono zatem jednocześnie i braku starań, i maksimum starań - braku starań, bo niezbędna wiara rodząca się w jednej chwili nie jest wypracowywana samodzielnie, lecz jest darem Bożym (Ef 2,8-9), oraz maksimum starań, bo nie istnieje taki stopień świętości i posłuszeństwa, który by w pełni zadowalał Boga i pozwalał nam spocząć na laurach.

Jestem [...] pokorny. Czy osoba naprawdę pokorna może w ogóle powiedzieć o sobie coś takiego? Mojżesz mógł (Liczb 12,3). Prawdziwa pokora polega na tym, aby nie mieć o sobie ani zbyt wysokiego, ani zbyt niskiego mniemania, niżby należało, i aby wiedzieć, kiedy w ogóle należy, a kiedy nie należy o sobie mówić.

29. Wytłuszczono cytat z Jr 6,16.