Tyś jest Synem Najwyższego, Tyś Panem świata całego; przez Twe święte narodzenie, odpuść grzechy, daj zbawienie (Cieszymy się i pod niebiosy, zwr. 6).

Mało znana i rzadko śpiewana kolęda. Choć rytem i melodią nie ustępuje innym, skocznym i radosnym śpiewom tego okresu. Być może decyduje o tym późne pochodzenie i brak autora. W pierwszej części znajdziemy tradycyjny przekaz o narodzeniu, odwiedzinach pastuszków i przybyciu Mędrców. Katechezą jest ostatnia zwrotka z potrójnym przesłaniem.

Syn Najwyższego. W Starym Testamencie tytuł odnoszący się niekiedy do aniołów. Tworzących niebieski dwór (np. Ps 29,1 i 89,7). W zastosowaniu do Izraela wyraża relacje pomiędzy Bogiem i Jego ludem (np. Wj 4,22). W Ewangeliach synoptycznych często jest łączony z określeniem „Chrystus”, ukazując się przede wszystkim jako tytuł mesjański. U Świętego Jana sam Jezus używa go w bardzo jasnych okolicznościach, chcąc ukazać relacje, jakie łączą Go z Ojcem.

Pan świata. Greckie Κυριος, hebrajskie Adonai, często w Nowym Testamencie stosowane jest w odniesieniu do Chrystusa. Warto zwrócić uwagę, że w Starym Testamencie przysługiwał wyłącznie Bogu. W Nowym posługują się nim apostołowie już w pierwszym przepowiadaniu: „tego Jezusa, którego wyście ukrzyżowali uczynił  Bóg i Panem, i Mesjaszem” (Dz 2,36). U Świętego Pawła wyznanie ustami i uwierzenie w sercu, że „Jezus jest Panem”, prowadzi do usprawiedliwienia i zbawienia (por. Rz 10,9-10). Tytuł „Pan” od czasów starożytnych jest obecny w liturgii Kościoła. Większość modlitw mszalnych kończy się słowami: „Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, w który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków” i wskazuje na zbawcze pośrednictwo Jezusa.

Odpuszczenie grzechów i zbawienie. Zapowiedziane przez anioła, który we śnie ukazał się Józefowi: „On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów” (Mt 1,21). Potwierdzone między innymi w rozmowie z Nikodemem (por. J 3,14-21). Dokonane przez Mękę, Krzyż i Zmartwychwstanie. Przesłuchiwany przed Sanhedrynem Piotr oznajmia: „I nie ma w żadnym innym zbawienia, gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni” (Dz 4,12).

Przy okazji warto postawić pytanie dlaczego Marek pomija historię narodzin, a Jan zadowala się jednym sformułowaniem. Być może dlatego, że tak chętnie rozwijane przez nas wątki (podsycane przez malarzy i twórców pastorałek) z punktu widzenia misji Jezusa, a jest nią zbawienie człowieka, tak naprawdę nie są ważne. W pierwszej encyklice – Redemptor hominis – Święty Jan Paweł II pisał: „On, Syn Boży, poprzez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem. Kościół widzi więc swoje podstawowe zadanie w tym, aby to zjednoczenie nieustannie mogło się urzeczywistniać i odnawiać. Kościół temu jednemu pragnie służyć, ażeby każdy człowiek mógł odnaleźć Chrystusa, aby Chrystus mógł z każdym iść przez życie mocą tej prawdy o człowieku i o świecie, która zawiera się w Tajemnicy Wcielenia i Odkupienia, mocą tej miłości, jaka z niej promieniuje” (Rh, 13).

WIARA.PL DODANE 24.12.2024 AKTUALIZACJA 09.01.2025

Nawet nie wiesz, Maleńki

Do wielu współczesnych prawda o Bożym Narodzeniu dociera już nie przez świąteczne dekoracje, nie poprzez święte teksty, ale poprzez wszechobecne kolędy. »

więcej »